E-4
Z Wikipedii
Prace nad pociskiem Enzian prowadzone były już w 1942 roku w fabryce Messerschmitta. Była to rakieta z silnikiem odrzutowym, kierowana drogą radiową. Pocisk nie miał dużej wielkości (w stosunku do konkurentów) co wynikało prawdopodobnie z faktu, iż do jego stworzenia przerobiono nieznacznie kadłub Messerschmitta Me-163 Komet. Wersje Enziana o symbolach E-1, E-2 i E-3 pracowały z silnikami Waltera, wersja E-4 zamontowany miała silnik firmy Konrad DVK. Ostatecznie z podobnym silnikiem o zwiększonym ciągu pracowano przy opracowywaniu modelu E-5. Kaliber pocisku zmieniał się lekko w zależności od modeli i wynosił dla wersji E-1 880 mm, a dla wersji E-4 915 mm. Prac zaprzestano w 1945 roku z powodu kosztów produkcji silnika 2 stopnia.
[edytuj] Dane techniczne
Miał osiągać zasięg ok. 25 km, Pocisk klasy ziemia-powietrze kierowany radiem, Pocisk dwustopniowy o masie głowicy bojowej ok. 300 kg, Długość ok. 4,17 m, Prędkość max – 1000 km/h, Efektywność pocisku to zasięg 13-16 km, 4 silniki startowe, umocowane wzdłuż kadłuba, Paliwo - utleniacz, kwas azotowy (drogi i niebezpieczny), Do budowy pocisku wykorzystywano przerobiony kadłub (Messerchmitt Me 163 Komet)
[edytuj] Użycie bojowe
W 1944 odpalono 24 rakiety.
