V3

Z Wikipedii

V3 – jedną z trzech niemieckich broni odwetowych (niem. Vergeltungswaffe), zaprojektowanych podobnie jak latająca bomba V-1 i rakieta V-2 w okresie II wojny światowej, jednakże w odróżnieniu od V-1 i V-2, V-3 nie była rodzajem pocisku kierowanego, lecz działem, które prędkość pociskowi nadawały eksplozje, wywoływane kolejno w miarę poruszania się ładunku wewnątrz lufy.

Prace nad V-3 rozpoczęto w 1943 roku w Hillersleben koło Magdeburga oraz w Zalesiu na południe od Międzyzdrojów (wyspa Wolin). Docelowa bateria została zlokalizowana w dużym podziemnym kompleksie w Mimoyecques, niedaleko Calais we Francji.

Niekiedy mianem V-3 określane są błędnie pociski Wasserfall. Czasem oznaczenie V-3 bywa stosowane do nigdy nie ukończonych kontynuacji projektu V-2, które w założeniach miały docierać do wschodnich wybrzeży USA (rakieta dwustopniowa A-9/A-10).

W skład kompleksu V-3 w Mimoyecques miały wchodzić dwa bunkry, z 25 działami 150 mm każdy, pogrupowanymi w 5 szybach po 5. Masa pocisku wynosiła 140 kg. Z powodu braków zaopatrzeniowych zawieszono jednak budowę jednego z bunkrów. Działa, z długością lufy wynoszącą około 120 m, stanowiły największą broń artyleryjską w arsenale państw Osi, przewyższając działa kolejowe Dora (inna nazwa Schwerer Gustav) 800 mm i Krupp K5 320 mm czy moździerze Karl (niem. Gerät 040 Karl-Mörser) 600 mm.

Technologiczną innowacją było zastosowanie wielu ładunków napędzających, rozmieszczonych wzdłuż lufy, które eksplodując zaraz po minięciu ich przez pocisk zapewniały dodatkowe przyspieszenie. Z uwagi na dogodność i łatwość użycia, zamiast materiałów wybuchowych wykorzystano silniczki rakietowe rozmieszczone symetrycznie parami, pod niskim kątem (poniżej 30°) względem lufy. Z takim układem urządzenia wiążą się niemieckie kryptonimy Hochdruckpumpe (Pompa Wysokociśnieniowa) i Tausendfüßler (Stonoga).

Prędkość wylotowa miała wynosić 1500 m/s przy zasięgu 165 km. Bateria 25 dział miała być w stanie oddać 300 strzałów na godzinę.

Ponieważ celowanie przy tego rodzaju konstrukcji byłoby bardzo trudne, cały kompleks został wybudowany i zorientowany jedynie w celu ostrzeliwania Londynu z bezpiecznej odległości. Stąd wywodzi się jego inna nazwa: London Gun (ang. Działo Londyńskie).

Przed zniszczeniem 6 lipca 1944 r. przez brytyjskie Lancastery z Dywizjonu 617 (lepiej znanego pod angielską nazwą Dambusters – Niszczyciele Tam) przy użyciu bomb Tallboy, zdołano oddać jedynie strzały próbne. Alianci nie wiedząc jednak o sukcesie bombardowania, aż do zajęcia instalacji przez siły lądowe, podejmowali kolejne próby ataków, między innymi przy użyciu zdalnie sterowanych bombowców wypełnionych materiałami wybuchowymi (Operacja Afrodyta). Podczas jednego z takich rajdów zginął Joseph P. Kennedy Jr, starszy brat przyszłego prezydenta USA Johna F. Kennedy'ego.

Program V-3 kontynuowano przy pomocy dwóch mniejszych (długość lufy 45 m) dział zlokalizowanych w Lampaden, 13 km na południowy wschód od Trewiru w Niemczech. Od 30 grudnia 1944 r. do 22 lutego 1945 r. wystrzelono około 183 pocisków w kierunku Luksemburga (odległość 43 km), przy bardzo niewielkiej skuteczności: śmierć poniosło 10 cywilów, a 35 zostało rannych. Wkrótce po wystrzeleniu ostatniego pocisku zdemontowana broń wraz ze stanowiskiem strzelniczym wpadła w ręce Amerykanów, którzy po wywiezieniu jej do USA przeprowadzali testy i oceniali skuteczność na poligonie Aberdeen. Zezłomowana w 1948 r.

9 maja 1945 r. brytyjscy saperzy wysadzili instalację w Mimoyecques. Miało to zapobiec użyciu jej przez Francuzów w bliżej nieokreślonej przyszłości.

Część tuneli oczyszczono i udostępniono zwiedzającym. Można obejrzeć także kilka szczątków dział.

W okolicach Zalesia na wyspie Wolin pozostały betonowe konstrukcje, stanowiące podpory dział, oraz bunkry. Wewnątrz składu rakiet urządzone zostało muzeum broni V3.