Edda prozaiczna

Z Wikipedii

Edda prozaiczna lub młodsza, a właściwie Edda, to dzieło islandzkiego poety i historyka Snorri Sturlusona (1179—1241). Etymologia słowa Edda nie jest pewna, przymiotnik "prozaiczna" lub "młodsza" dodawany jest dla odróżnienia jej od innego, starszego utworu zwanego Eddą poetycką lub starszą, której fragmenty Sturluson przytacza. Eddę starszą odnaleziono w roku 1640 lub 1642; jest to zbiór starych pieśni islandzkich. Do czasu odnalezienia Eddy starszej znano ją właściwie tylko z cytatów Snorriego.

Edda (bo tak brzmiał tytuł oryginalny dzieła Snorriego) powstała około roku 1215—1223. Utwór składa się z trzech części: część środkowa, zwana Język poezji, jest rodzajem podręcznika dla skaldów i zawiera wskazówki, jakie nazwy należy stosować w poezji do bogów, stworzeń i rzeczy martwych. Do tego podręcznika Snorri napisał wstęp stanowiący drugą część jego Eddy i zawierający przegląd dawnej mitologii. Wstęp oparty został na dostępnych Snorriemu źródłach. Zakończenie tego przeglądu stanowi opis ostatniej walki bogów i odrodzenia świata. Ostatnia, trzecia część Eddy, zawiera poemat Snorriego na cześć króla norweskiego Haakona IV Starego.

Przekład polski Eddy Snorriego jest dziełem J. Lelewela (1807). Przekład ten, pod tytułem: NOWA EDDA CZYLI EDDA MŁODSZA PROZAICZNA w roku 2006 wznowiło Wydawnictwo Armoryka.