Edmund Zechenter
Z Wikipedii
Edmund Zechenter, dziennikarz, poeta, nowelista
Edmund Zechenter urodzony 20 października 1867 r. w Rzeszowie. Rodzicami byli sędzia Wincenty Zechenter i Amalia z Bartmińskich. Ojciec Witolda Zechentera, dziadek Elżbiety Zechenter-Spławińskiej. Do szkoły uczęszczał w Krakowie. Po maturze rozpoczął pracę jako dziennikarz w Nowej Reformie (1900-1903), Słowie Polskim, (1902-03, 1905-14), Naszym Kraju (1906), Czasie (1904-12,1914-15), Roli (1908, 1911-12), Museionie (1912), Głosie Narodu (1915-20. Należał do stowarzyszenia Czytelnia Akademicka oraz do grona współzałożycieli Syndykatu Dziennikarzy Krakowskich (1912).
Debiutował jako uczeń opowiadaniem w Biesiadzie Literackiej (1882), był recenzentem literackim i teatralnym. Zbierał obyczaje ludowe, znał wieś z częstych pobytów. W latach dwudziestych był referentem prasowym województwa krakowskiego. Zmarł w Krakowie 6 czerwca 1933 roku, pochowany na Cmentarzu Rakowickim.
Publikacje książkowe:
- Szkice i nastroje, (Opowiadania) 1904.
- Z chłopskiej Niwy (Opowiadania) Z przedm. K. Przerwy-Tetmajera, 1909.
- Walkowe kochanie (Opowiadania i fragment sceniczny), 1914
- Legendy, 1924
- Smok, 1929
- Zawzięty Lasowiak, 1930
