Efrem Syryjczyk

Z Wikipedii

Święty Efrem Syryjczyk (syryjskie ܐܦܪܝܡ ܣܘܪܝܝܐ, Ap̄rêm Sûryāyâ; gr. Ἐφραίμ ὁ Σῦρος, Efraim ho Syros; łac. Ephraem Syrus, ros. Ефрем Сирин) (ur. ok. roku 300 w Nisibis w Mezopotamii -zm. 9 czerwca 373 roku w Edessie ) - kaznodzieja, diakon, poeta, komentator Pisma Świętego.

Jego ojcem był pogański kapłan. W młodości św. Efrem został wygnany z domu za sympatię do chrześcijan. Otrzymał schronienie u św. Jakuba, a w wieku 18 lat przyjął chrzest. Następnie podjął życie zakonne i został wyświęcony na diakona. W 363 roku przeniósł się do Edessy, gdzie nauczał.

Efrem krzewił kult maryjny oraz kierował ruchem monastycznym na Wschodzie, zwalczał też istniejące wówczas herezje, szczególnie orygenizm, arianizm. Był autorem wielu pism egzegetycznych, dogmatyczno-polemicznych, ascetycznych i liturgicznych. Nazywany Prorokiem Syryjczyków, syryjskim Eliaszem, Kolumną Kościoła, Harfą Ducha Świętego.

W latach 1732-36 ukazały się drukiem główne jego prace (w sześciu tomach pod redakcją Asemaniego) pt. Opera omnia graeca, latina et syria ("Dzieła wszystkie greckie, łacińskie i syryjskie").

[edytuj] Bibliografia

• Maksymilian Rode, Mała encyklopedia teologiczna, Warszawa 1988