Egon Eiermann
Z Wikipedii
Egon Eiermann (ur. 29 września 1904 w Neuendorfie koło Berlina; zm. 19 lipca 1970 w Baden-Baden) - jeden z najbardziej wpływowych architektów powojennego niemieckiego modernizmu, projektant form przemysłowych.
Po studiach na Wyższej Szkole Technicznej w Berlinie u Hansa Poelziga w latach 1923-1927 Eiermann został kierownikiem budowy domów towarowych Karstadt w Hamburgu, następnie zaś pracował w berlińskich zakładach energetycznych. Od 1931 pracował razem z Fritzem Jaeneckem, projektując liczne domy jednorodzinne w Berlinie i okolicy. W 1934 współpraca z Jaenckem została przerwana. Od 1938 do końca II wojny światowej Eiermann projektował liczne fabryki, także zbrojeniowe.
Ponieważ Eiermann projektował głównie fabryki, jego projekty miały modernistyczny i lekki charakter, nie nosząc żadnych śladów stylu propagowanego przez ideologię nazistowską. Dzięki temu uznano, że nie był zamieszany w działalność nazistów, dzięki czemu stał się jednym z najbardziej szanowanych i wpływowych architektów. W 1947 został powołany na profesora budownictwa i projektowania na wydziale architektury Uniwersytetu w Karlsruhe. W czasie podróży do USA w 1950 i 1956 poznał Gropiusa, Breuera i Miesa.
[edytuj] Główne dzieła
- Przędzalnia w Blumbergu, 1949-1951
- Eksperymentalna elektrownia Uniwersytetu w Karlsruhe, 1953
- Pawilon niemiecki na wystawie światowej w Brukseli (z Sepem Rufem), 1958
- Dom sprzedaży wysyłkowej Neckermann we Frankfurcie nad Menem, 1958-1961
- Ewangelicki Kościół Pamięci cesarza Wilhelma I w Berlinie, 1959-1963. Stary kościół zachowany częściowo w formie ruiny został rozbudowany o nową wieżę i centralną halę.
- Ambasada niemiecka w Waszyngtonie, 1959-1964
- Wieżowiec z biurami deputowanych do Bundestagu w Bonn, zwany Długim Eugeniuszem, 1965-1969
- Biurowiec IBM w Stuttgarcie, 1967-1972
- Biurowce firmy Olivetti we Frankfurcie nad Menem, 1968-1972
- Dom własny w Baden-Baden
