Elżbieta Romanowa

Z Wikipedii

Elżbieta Romanow

Elżbieta Piotrowna Romanowa, Елизавета Петровна (ur. 29 grudnia 1709 w Kołomienskoje, zm. 5 stycznia 1762 w Sankt Petersburgu) - cesarzowa Rosji w latach 1741-1762, córka Piotra I Wielkiego (1689-1725) i cesarzowej Katarzyny I.

[edytuj] Życiorys

Elżbieta, druga córka Piotra I została imperatorową w wyniku przewrotu pałacowego, skierowanego przeciwko panoszącym się na dworze carskim wielkorządcom niemieckim, sprawujących regencję nad nieletnim Iwanem VI (1740-1741). Pozbawiła władzy kilku Niemców, piastujących wysokie urzędy, ale i tak wpływy niemieckie utrzymały się w Rosji nadal.

Caryca znacznie poszerzyła przywileje szlachty. Między innymi mogli oni zsyłać chłopów, za różne przewinienia, na daleką Syberię, lecz tylko w wieku do 45 lat i sprawnych do pracy. Chodziło bowiem o zasiedlenie i zagospodarowanie surowych terytoriów azjatyckich. Zniesione zostały dotychczasowe wewnętrzne cła, które wpływały hamująco na handel, wiele zrobiono w dziedzinie oświaty i kultury. Za panowania Elżbiety zbudowany został m. in. barokowy Pałac Zimowy, rezydencja carów w Petersburgu.

W 1757 r. Rosja włączyła się do wojny siedmioletniej, toczonej przeciwko Prusom przez Austrię i Francję. Wojska rosyjskie zajęły tereny od Królewca po Berlin, stwarzając w 1762 r. sytuację bliską kapitulacji króla Prus Fryderyka II. Lecz wtedy właśnie zmarła cesarzowa, zaś jej następca Piotr III nakazał natychmiastowy odwrót zwycięskiej armii rosyjskiej.

Swego następcę wyznaczyła Elżbieta już 20 lat przed swą śmiercią. Był nim syn siostry Anny, książę niemieckiego Holsztynu, Piotr III (1763).