Emil Berliner
Z Wikipedii
Emil Berliner, ang. Emile Berliner (ur. 20 maja 1851 w Hanowerze, zm. 3 marca 1929 w Waszyngtonie) – elektrotechnik amerykański, pochodzenia niemieckiego, wynalazca gramofonu.
[edytuj] Kalendarium życia
- 1877 – wynalazł i opatentował mikrofon węglowy, po czym odsprzedał patent za 50 tysięcy dolarów firmie Bell Telephone Company.
- 1887 – wynalazł gramofon (od gr. gramma – litera i phone – głos), czyli po polsku "zapisywacz głosu" – urządzenie do nagrywania i odtwarzania dźwięku. Walec wynalezionego wcześniej fonografu przez Thomasa Edisona zastąpił okrągłymi płytami cynkowymi oraz szklanymi pokrytymi woskiem (w późniejszym okresie szelakiem).
- 1878 – złożył wniosek patentowy na aparat do odtwarzania dźwięku z wirującej płyty. Aparat ten posługiwał się drgającym na membranie rylcem, rzeźbił jednak fale dźwiękowe nie na obracającym się walcu, tylko na kręcącej się płycie i nie w głąb, tylko poziomo. Po odpowiednim utrwaleniu – taka płyta mogła posłużyć jako matryca do masowej już tym razem produkcji płyt gramofonowych. Pierwsze płyty robiono z początku z twardej gumy, potem z ebonitu, a wreszcie z polichlorku winylu (do dziś).
- 1894 – założył pierwszą na świecie firmę fonograficzną o nazwie The Berliner Gramophone Company.
- 1888 – demonstruje działający model w filadelfijskim Instytucie Franklina.
- 1909 – pojawiły się pierwsze płyty nagrywane obustronnie. Produkowano je z żywic syntetycznych lub szelaku
