Enno Lolling

Z Wikipedii

Enno Lolling (ur. 19 lipca 1888, zm. 27 maja 1945) - zbrodniarz hitlerowski, doktor medycyny, naczelny lekarz wszystkich niemieckich obozów koncentracyjnych oraz SS-Standartenführer.

Urodził się w Kolonii (niem. Köln). Uczestnik I wojny światowej, służąc w Gwardyjskim Pułku Fizylierów (Garde-Füsilierregiment) oraz Flandryjskiej Flotylli Okrętów Podwodnych (Marinekorps Flandern), m.in. jako lekarz sztabowy marynarki wojennej (Marinestabsarzt). Członek Hitlerjugend od 1933 r. oraz NSDAP od 28 sierpnia 1933 o numerze partyjnym 4 691 483. W maju i czerwcu 1936 wcielono go do służby w Wehrmachcie, skąd przeniesiono go do czynnej służby w SS, gdzie nadano mu numer ewidencyjny 179 765, z jednoczesnym przydziałem do KL Dachau, w charakterze obozowego lekarza SS (SS-Lagerarzt). 1 listopada 1937 mianowano go zwierzchnikiem wszystkich lekarzy SS w tym obozie, a 12 lutego 1941 został naczelnym lekarzem garnizonu SS (SS-Standortarzt) w Oranienburgu, gdzie miał swoją siedzibę Inspektorat Obozów Koncentracyjnych (Inspektion der Konzentrationslager).

Po utworzeniu Głównego Urzędu Gospodarczo-Administracyjny SS (SS-Wirtschafts- und Verwaltungshauptamt, WVHA)]] i włączeniu do niego z dniem 3 marca 1942, do WVHA jako Grupa Urzędów D - Obozy Koncentracyjne (Amtsgruppe D - Konzentrationslager) - objął w nim Urzędu D III - Sprawy Sanitarne i Obozowa Higiena (Amt D III - Sanitätswesen und Lagerhygiene), z jednoczesnym pełnieniem funkcji naczelnego lekarza w KL Sachsenhausen. 5 lipca 1942 mianowano go oficjalnie naczelnym lekarzem niemieckich obozów koncentracyjnych (Leitender KL-Arzt), którego stanowisko piastował do 8 maja 1945.

Jego przełożonym był Richard Glücks. Lollingowi podlegali bezpośrednio wszyscy lekarze obozów koncentracyjnych (m. in. powoływał ich i odwoływał). Dobierał on lekarzy, kładąc szczególny nacisk na ich cechy osobiste, zwłaszcza bezwzględność i niewrażliwość na ludzkie cierpienie. Lolling często rywalizował z Ernstem Robertem Grawitzem, naczelnym lekarzem SS i policji (Leitender Arzt der SS und Polizei). Osobiście prowadził również eksperymenty medyczne na więźniach.Był morfinistą i nałogowym alkoholikiem, do Grawitza często wpływały na niego skargi.

Członek organizacji Lebensborn, odznaczony m.in. Krzyżem Żelaznym II Klasy (Eisernes Kreuz II Klasse), Wojennym Krzyżem Zasługi II i I Klasy z Mieczami (Kriegsverdienstkreuz II und Klasse mit Schwertern), Pierściem Honorowym SS (SS-Totenkopfring) oraz Honorową Szpadą SS (SS-Ehrendegen).

Zmarł w wojskowym zapasowym szpitalu brytyjskim we Flensburgu, prawdopodobnie popełniając samobójstwo.

[edytuj] Literatura

1. Autobiografia Rudolfa Hössa, komendanta obozu oświęcimskiego, Warszawa 1989, s. 294-296
2. Dienstalterliste der Schutzstaffel der NSDAP. Stand vom 1.12.1938, Berlin 1938, s. 106, 107
3. Klee Ernst, Auschwitz. Medycyna III Rzeszy i jej ofiary, Kraków 2001, passim
4. Lasik Aleksander, Biographies of Auschwitz SS-men, [w:] Death Books from Auschwitz, München-New Providence-London-Paris 1995, s. 264
5. Lasik Aleksander, Sztafety Ochronne w systemie niemieckich obozów koncentracyjnych. Rozwój organizacyjny, ewolucja zadań i struktur oraz socjologiczny obraz obozowych załóg SS, Oświęcim 2007, s. 478, 479
6. Mikulski Jan, Medycyna hitlerowska w III Rzeszy, Warszawa 1981, passim
7. Orski Marek, Niewolnicza praca więźniów obozu koncentracyjnego Stutthof w latach 1939-1945. Organizacja pracy i metody eksploatacji siły roboczej, Gdańsk 1999, s. 342
8. Sterkowicz Stanisław, Lekarze-mordercy spod znaku swastyki, Toruń 1996, s. 66-68
9. Ternon Yves, Helman Socrate, Historia medycyny SS, czyli mit rasizmu biologicznego, Warszawa 1973, s. 250
10. Tuchel Johannes, Die Inspektion der Konzentrationslager 1938-1945. Das System des Terrors, Berlin 1994, s. 218, 382, 383
11. Tuchel Johannes, Konzentrationslager. Organisationsgeschichte und funktion der "Inspektion der Konzentrationslager" 1934-1938, Boppard am Rhein 1991, s. 382, 383

To jest tylko zalążek artykułu biograficznego. Jeśli możesz, rozbuduj go.