Ethelbert I
Z Wikipedii
Ethelbert I (zm. 24 lutego 616) - jeden z ośmiu znanych z imienia hegemonów heptarchii anglo-saskiej, określanych mianem bretwalda. Władca Kentu od 560 roku, autor pierwszego, zachowanego do dziś kodeksu praw anglo-saskich. Żonaty z Bertą, chrześcijanką, przyjął życzliwie misjonarzy pod przewodnictwem św. Augustyna wysłanych do Brytanii przez papieża Grzegorza I Wielkiego. Zezwolił im osiąść w Canterbury, w 601 roku przyjął chrześcijaństwo.
Był synem i następcą Eormenrica, po którym objął rządy. Kiedy to nastąpiło, jest rzeczą dyskusyjną. Beda Czcigodny podaje, że Ethelbert I panował przez 56 lat, co wskazywałoby na rok 560 jako datę objęcia rządów. Ta data jest na ogół przyjmowana w literaturze historycznej[1]; bywa jednak kwestionowana przez niektórych badaczy[2]. W 591 roku, po śmierci króla Ceawlina z Wessex, został bretwaldem.
Został pochowany w kościele św. Piotra i Pawła.
Poślubił Bertę, córkę Chariberta, króla Franków.
Ojciec Eadbalda, króla Kentu, i Ethelburgi, żony Edwina, króla Northumbrii.
Przypisy
[edytuj] Bibliografia
- Fros H., Sowa F., Księga imion i świętych, t. 2, Kraków 1997, szp. 195-196.
- Morby J.E., Dynastie świata, Kraków 1995, s. 112.
[edytuj] Linki zewnętrzne
Poprzednik Eormenric |
król Kentu 560-616 |
Następca Eadbald |