Eugeniusz Oniegin

Z Wikipedii

Eugeniusz Oniegin (ros. Евгений Онегин) - poemat dygresyjny autorstwa Aleksandra Puszkina, Puszkin rozpoczął pracę nad tym utworem w 1823 r. w Kiszyniowie a ukończył go w 1833 roku.

Mimo, iż powstawał w długim przedziale czasu odznacza się jednolitością stylową i logiką kompozycji. Utwór składa się z 3 części, przed wydaniem utworu drukiem autor naruszył nieco jego strukturę: usunął dawny VIII rozdział "Podróż Oniegina", zmienił numerację, lukę która powstała zapełnił poprzez dołączenie do ośmiu rozdziałów zasadniczych części strof usuniętych; reszta to dodatek pt. "Urywki z podróży Oniegina". Istniał też rozdział X, można się domyślić, że Puszkin chciał przedstawić w nim dalsze losy Eugeniusza, jednak spalił go, została tylko część wersów, a w dodatku zaszyfrowana. źródło: "Literatura rosyjska" Marian Jakóbiec

[edytuj] Poetyka utworu

Narrator autorski ciągle ujawnia swoją obecność licznymi dygresjami. Dotyczą one m.in. jego biografii, oceny bohaterów, miejsc akcji, teatru rosyjskiego, czy też gatunków win. Poemat posiada klasyczną trójczłonową kompozycję, a każdy rozdział jest zamkniętą całością poświęconą jednemu tematowi. Pisany jest czterostopowym jambem tzw. aleksandrynem, który był ulubionym metrum Puszkina. Dominującą cechę utworu stanowi ironia romantyczna, wynikająca z dystansu autora wobec dzieła.

[edytuj] Treść utworu

Tytułowy bohater jest człowiekiem rozczarowanym wielkim światem, w którym nie zaznał ani prawdziwej przyjaźni, ani miłości. Zniechęcony i znudzony życiem wyjeżdża na wieś. Nadal jednak nie może odnaleźć miejsca w świecie: nie umie nawiązać kontaktu z sąsiadami i odtrąca szczerą miłość Tatiany. Gdy pojawia się powracający ze studiów w Niemczech poeta Leński, Oniegin wyśmiewa jego romantyczny idealizm. Aby dowieść jego nierealności uwodzi narzeczoną poety i zabija go w pojedynku. Na skutek tego opuszcza wieś i udaje się w podróż po miejscach z przeszłości. Wszystkie one wydają mu się jednak tak puste jak on sam. Pod koniec wędrówki ponownie spotyka Tatianę i zakochuje się w niej. To pierwsze prawdziwe uczucie bohatera musi jednak umrzeć, gdyż ukochana nie jest już wiejską szlachcianką, lecz zamężną wielkomiejską damą.

Źródło: Historia literatury światowej, pod red. Mariana Szulca, t. 4, Kraków 2005.