Fall Out Boy
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. Adnotacja: Część o popularności, manii etc.. |
 |
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: Styl na bardziej encyklopedyczny, imiona członków zespołu w artykule pozmieniać na imiona z nazwiskami, zgodnie z zaleceniami Wiki. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
| Fall Out Boy | |
 Fall Out Boy w czasie koncertu (2006) |
|
| Rok założenia | 2001 |
| Pochodzenie | Wilmette, Illinois, Stany Zjednoczone  |
| Gatunek | rock punk rock |
| Aktywność | 2001 – aktualnie |
| Wytwórnia płytowa | Island Records Fueled by Ramen Decaydance |
| Aktualni członkowie | |
| Patrick Stump Peter Wentz Joe Trohman Andy Hurley |
|
| Strona internetowa | |
Fall Out Boy – amerykański kwartet grający muzykę punk/rock, wywodzący się z chicagowskiej sceny undergroundowej.
Spis treści |
[edytuj] Kariera
[edytuj] Początki
Zanim doszło do założenia Fall Out Boy, jego członkowie zdążyli się już dość dobrze poznać – wszyscy bowiem mieli za sobą epizody w chicagowskich, głównie hardcorowych zespołach muzycznych i zdarzało się, że przez krótki okres grywali ze sobą w tych samych zespołach. Pomysłodawcami oraz założycielami zespołu są dwaj starzy przyjaciele, Joe i Pete. Obaj współpracowali niegdyś w Arma Angelus (Wentz był liderem i wokalistą tego zespołu, Trohman grał w nim przez pewien czas na basie). To oni postanowili w 2001 roku, by wykorzystać swoje doświadczenie ze sceny hardcorowej i stworzyć nowy projekt, który będzie miał jednak bardziej pozytywne brzmienie. Pete zabrał się więc za pisanie bardziej popowych utworów. Tymczasem Joe przyjął do zespołu Patricka, którego spotkał pewien czas wcześniej w kawiarni (co ciekawe, Stump, który został mianowany wokalistą FOB'a, grał wcześniej w kilku mniej znanych zespołach na swojej uczelni, tyle, że na perkusji).
Jeszcze w 2001 muzycy nagrali pierwsze demo, odbył się też wtedy ich pierwszy show. Wówczas anonimowi, na kolejnym swoim występie zapytali publiczność o propozycje nazwy dla swojego projektu. Traf chciał, że najgłośniej zareagował na to pytanie fan popularnej kreskówki The Simpsons, który krzyknął "Fallout Boy!" (imię jednego z drugoplanowych bohaterów). Kapela skorzystała z pomysłu – a że nie wiedząc, iż jest to odniesienie do kreskówki, nazwali siebie Fall Out Boy (czyli z lekkim przekręceniem). Takim sposobem zespół osiągnął solidne podstawy – czas było wypłynąć na szersze wody. Udało się to w maju 2002, kiedy to na rynku znalazł się pierwszy EP FOB'a, nagrany – wspólnie z kapelą Project Rocket – w studiu Uprising Records. Ta sama wytwórnia wydała pierwszy pełnometrażowy album zespołu – Fall Out Boy's Evening Out With Your Girlfriend – w styczniu 2003 roku. Roku, który okazał się przełomowym w karierze członków kapeli.
[edytuj] Rok 2003
Co ciekawe, w chwili trafienia pierwszego albumu do ogólnej sprzedaży, Fall Out Boy był już zakontraktowany z inną wytwórnią – florydzką Fueled By Ramen. Zresztą, ta ostatnia musiała najpierw siłować się pewien czas z Island Records, by wywalczyć względy członków FOB'a i przekonać ich do współpracy. Słowem – kapela z Illinois zyskiwała coraz lepszą markę. Niebawem został również rozwiązany ostatni problem personalny – od dłuższego czasu zespół miał problemy z dobraniem właściwego perkusisty, ci, z których usług korzystano próbnie, nie spisywali się najlepiej, zaś Patrick czuł się już na wokalu dostatecznie dobrze i nie było sensu zmieniać jego roli w kapeli. Dlatego też zaproszono do współpracy Andy'ego; zresztą nieprzypadkowo jego, gdyż doskonale znał go Pete – wcześniej grali razem w metalcore'owym Racetraitor; do tego Andy grał na bębnach w Project Rocket, gdy ci tworzyli z FOB'em wspomniany wspólny EP. Wykrystalizował się więc ostateczny skład zespołu.
Pierwszych kilka tygodni roku członkowie kapeli spędzili w studiu nagraniowym, tworząc materiał do nowej płyty, która wyszła na rynek... już 4 miesiące po poprzednim krążku. Take This To Your Grave – bo tak nazywa się drugi album FOB'a – zebrał bardzo pozytywne recenzje. Kapela ruszyła w pierwszy poważny tour i co najważniejsze – zainteresowały się nią media (FUSE, MTVu), które zaczęły puszczać ich pierwsze teledyski. 280 koncertów w 2003 roku pozwoliły FOB'owi osiągnąć stałą grupę fanów w całej Ameryce. Z początku większym zainteresowaniem ludzi cieszyły się kapele, które odbywały tour razem z Fall Out Boy (Less Than Jake, All-American Rejects, Yellowcard), jednak role zaczęły się szybko zmieniać. Sam lider zespołu – Pete – powiedział, że jesień tamtego roku była czasem, w którym "zaczynał rozumieć, że tych kilkuset fanów przychodzi specjalnie dla nich". Pod koniec roku stacja MTV nagrała o FOB'ie odcinek "You Hear It First" (popularny, promujący nowe zespoły program), zwracając na tę kapelę oczy całego już świata. Ostatnim akcentem tych dwunastu miesięcy było podpisanie umowy z Island Records (co było też udanym zwieńczeniem roku dla owej wytwórni, która długo walczyła o ten kontrakt).
[edytuj] Fall Out Boy Mania
Pierwsze miesiące następnego roku zespół spędził na trasie koncertowej, która przebiegała również przez Europę. W maju 2004 kapela wydała My Heart Will Always Be The B-Side To My Tongue – drugi (tym razem akustyczny) EP, połączony z materiałem DVD. Tym ostatnim sprawili swoim fanom niemałą radość – zawiera on swoistą historię kapeli; choć krótką, niezwykle barwną. Wydawcą wspomnianego EP jest, co ciekawe, jeszcze Fueled By Ramen – to ostatni akcent współpracy FOB'a z tą wytwórnią (FOB'a jako kapeli, gdyż Pete prowadził w późniejszym czasie prywatne interesy z tą kompanią). Następne miesiące przyniosły kolejne pojedyncze utwory, w tym nagranie demowe "Dance Dance", którym Fall Out Boy zaskarbił sobie sympatię kolejnych fanów i mediów. Maj kolejnego roku (można więc powiedzieć, że w tym miesiącu każdego roku zawsze się coś działo) przyniósł długo oczekiwany album From Under The Cork Tree – przyniósł również wielki sukces kapeli z Illinois. Dość powiedzieć, że pierwsze 70 tysięcy kopii sprzedało się już w pierwszym tygodniu. Słuchacze w rekordowym tempie zaczęli również kupować wcześniejsze nagrania zespołu (tego samego maja 2005 remasterowana została pierwsza płyta, "Fall Out Boy's Evening...", zaś "Take This..." osiągnął status Złotej Płyty).
Same "From Under The Cork Tree" szybko wskoczyło na 9.miejsce w najbardziej prestiżowym amerykańskim rankingu sprzedawanych płyt – Billboard 200. Album dwukrotnie zyskał status Platynowej Płyty, zaś singel "Sugar, We're Goin Down" był – według stacji MTV2 – najlepszym klipem roku, plasując się na wszelkich ważniejszych listach w pierwszej dziesiątce. Top 10 bardziej uznanych notowań osiągnął również bez problemu następny singel Fall Out Boy – wspomniany "Dance Dance". To najbardziej rozpoznawalny utwór tej kapeli, który przyniósł jej wielkie grono kolejnych fanów i który wykreował zbyt błędne spojrzenie świata na ten zespół – gdyż "Dance Dance" to znacznie bardziej komercyjne przedsięwzięcie, niż jakiekolwiek inne, związane z twórczością zespołu. Za członkami kapeli, wywodzącymi się ze sceny undergroundowej, zaczęły stać coraz poważniejsze pieniądze. Pete założył własną wytwórnię, Decaydance Records (zależną od Fueled By Ramen) oraz własną linię odzieżową (Clandestine Industries), zaś Patrick zaczął dorabiać jako producent, promując nowe zespoły. W 2006 roku, pod którego znakiem stała wielka (krajowa oraz zagraniczna) trasa koncertowa FOB'a, zespół ten został wybrany przez Grammy jednym z najlepszych nowych artystów na rynku (nominacja do nagrody), zdobył także kolejne wyróżnienie MTV (nagroda publiczności), a także prestiżową statuetkę Kerrang!, kolejną dla klipu do "Sugar...". Wielokrotne występy na najważniejszych muzycznych galach, udziały w popularnych, amerykańskich wieczornych programach sprawiły, że na zespół z przedmieść Chicago nastąpiła swoista mania, która nie ominęła również Polski.
[edytuj] Plany
Na początku lutego 2007 roku wyszła, również na polski rynek, płyta Infinity On High – jest ona przełomowa pod wieloma względami. Pierwsze utwory, które są już dostępne do wysłuchania, a które się znajdą na tym krążku, zdradzają zmianę stylu Fall Out Boy. Jak sami muzycy mówią: "są to piosenki r&b, które staraliśmy się przerobić na punk". W pracę nad nową płytą kapeli zaangażowani zostali m.in. znani raperzy Jay-Z oraz Kanye West.
Płyta ma również ważne inne znaczenie, gdyż stanowi ona protest zespołu na to, co dzieje się rynku poppunkowym; stanowi też odpowiedź na pytanie, jak zmienili się sami członkowie kapeli. Nowe piosenki, mimo, że różne brzmieniowo, zdradzają, że wewnątrz to wciąż ci sami ludzie.
[edytuj] Członkowie zespołu
- Patrick Stump – śpiew, gitara, kompozytor
- Peter Wentz – gitara basowa, wokal wspomagający, autor tekstów
- Joe Trohman – gitara elektryczna
- Andy Hurley – perkusja
[edytuj] Dyskografia
| Rok | Singel | Lista przebojów (miejsce) | Album | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| U.S. Hot 100 | U.S. Pop 100 | U.S. Modern Rock | U.S. Mainstream Rock | UK Singles Chart | |||
| 2003 | Dead on Arrival | 33 | - | - | - | - | Take This to Your Grave |
| 2003 | Grand Theft Autumn/Where Is Your Boy | - | 83 | - | - | - | Take This to Your Grave |
| 2003 | Saturday | - | - | - | - | - | Take This to Your Grave |
| 2005 | Sugar, We're Goin' Down | 8 | 6 | 3 | 36 | 8 | From Under the Cork Tree |
| 2005 | Dance, Dance | 9 | 6 | 2 | - | 8 | From Under the Cork Tree |
| 2006 | A Little Less Sixteen Candles, A Little More "Touch Me"' | 65 | 45 | 38 | - | 38 | From Under the Cork Tree |
| 2007 | This Ain't a Scene, It's an Arms Race | 2 | 1 | 8 | - | 2 | Infinity On High |
| 2007 | The Carpal Tunnel of Love (iTunes singel) | 81 | 67 | - | - | - | Infinity On High |
| 2007 | Thnks fr th Mmrs | 11 | 9 | 19 | - | 12 | Infinity On High |
| 2007 | The Take Over, The Breaks Over | - | - | - | - | - | Infinity On High |
| 2007 | I'm Like a Lawyer With the Way I'm Always Getting You Off | 68 | 31 | - | - | 89 | Infinity On High |
| 2008 | Beat It | 19 | 21 | - | - | 31 | Infinity On High |
