Francisco Clavet

Z Wikipedii

Francisco Javier Clavet (ur. 24 października 1968 w Aranjuez), tenisista hiszpański, zwycięzca ośmiu turniejów zawodowych w grze pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa.

Leworęczny Hiszpan (z bekhendem oburęcznym) w gronie tenisistów zawodowych debiutował w 1988. W 1990 jako pierwszy zawodnik od 12 lat wygrał turniej w głównym cyklu, przystępując do imprezy jako tzw. lucky loser (przegrany w ostatniej rundzie eliminacji, dopuszczony do startu po wycofaniu się jednego z graczy z turnieju głównego). Miało to miejsce w holenderskim Hilversum, a Clavet, przed turniejem 148. rakieta rankingu światowego, w finale pokonał jeszcze niżej sklasyfikowanego Belga Eduardo Masso (również leworęcznego). Pięć półfinałów turniejowych w 1991 pozwoliło Hiszpanowi awansować do czołowej setki rankingu, w której pozostawał nieprzerwanie do 2002. W lipcu 1992 zajmował najwyższe w karierze miejsce w tej klasyfikacji - nr 18 (m.in. dzięki półfinałowi w dużym turnieju w Indian Wells, gdzie pokonał Davida Wheatona, Karela Novacka i Jakoba Hlaska). W kolejnych latach kilkakrotnie docierał do finałów turniejów ATP Tour (na nawierzchni ziemnej), ale na zwycięstwo turniejowe czekał aż do 1995. Wygrał wówczas turniej w Palermo, pokonując w finale rodaka Jordi Burillo 6:7, 6:3, 7:6.

W latach 1995-1998 wygrał łącznie sześć turniejów, wszystkie na ulubionych kortach ziemnych. W 1996 w finale w Amsterdamie pokonał Marokańczyka El Aynaoui, w 1997 wygrał turnieje w Meksyku (w finale z Juanem Alberto Vilocą) i Bogocie (z Nicolasem Lapenttim), w 1999 w Bukareszcie (w finale z Arnaudem Di Pasquale) i w Santiago (ponownie z El Aynaoui). Ostatnie turniejowe zwycięstwo odniósł w marcu 2001, kiedy w Scottsdale pokonał w I rundzie Andre Agassiego, w półfinale Lleytona Hewitta, a w finale Magnusa Normana. W 2002 był m.in. w III rundzie Australian Open po zwycięstwie nad 7. w rankingu Sebastienem Gorsjeanem, ale w pozostałych turniejach grał mniej skutecznie i wypadł z czołowej setki na świecie. Ostatni znaczący rezultat zanotował w marcu 2003, kiedy w II rundzie dużej imprezy (ATP Masters Series) w Miami pokonał ówczesnego lidera rankingu Hewitta. W połowie 2003 zakończył karierę sportową.

W pierwszych latach występów zawodowych często uczestniczył także w turniejach deblowych. Był łącznie w czterech finałach turniejów deblowych, a w styczniu 1990 figurował na 89. miejscu w rankingu gry podwójnej. W parze ze starszym bratem Jose ma na koncie zwycięstwo w challengerze w Weronie w 1989. Łączne jego zarobki zawodowe, uwzględniając i grę pojedynczą, i podwójną, przekroczyły cztery miliony dolarów.

W latach 1999-2000 występował w reprezentacji Hiszpanii w Pucharze Davisa. Jesienią 1999 został powołany do kadry na mecz barażowy o pozostanie w grupie światowej z Nową Zelandią i przyczynił się do zwycięstwa, zdobywając dwa punkty singlowe (pokonał m.in. Bretta Stevena). W I rundzie edycji 2000 pokonał Włocha Vincenzo Santopadre. Nie wystąpił już w kolejnych meczach, ale przysługuje mu tytuł zdobywcy Pucharu Davisa, po który sięgnęli koledzy z reprezentacji w grudniu 2000 po finale z Australią.

Zwycięstwa turniejowe (wszystkie w grze pojedynczej):

1990 Hilversum
1995 Palermo
1996 Amsterdam
1997 Bogota, Meksyk
1998 Bukareszt, Santiago
2001 Scottsdale

Finały turniejowe:

gra pojedyncza:
- 1992 Gstaad, San Marino
- 1994 Montevideo, Santiago
- 1997 Estoril
- 2000 Estoril
- 2001 Aucland
gra podwójna:
- 1989 Madryt (z Tomasem Smidem)
- 1990 Kitzbuehel (z Horstem Skoffem)
- 1991 Hilversum (z Magnusem Gustafssonem)
- 1992 Madryt (z Carlosem Costą)