Horst Skoff

Z Wikipedii

Horst Skoff (ur. 22 sierpnia 1968 w Klagenfurcie, zm. 7 czerwca 2008 w Hamburgu), tenisista austriacki, zwycięzca turniejów zawodowych w grze pojedynczej i podwójnej, reprezentant Austrii w Pucharze Davisa i na igrzyskach olimpijskich.

Skoff rozpoczął karierę zawodową w 1985 i już w kolejnym sezonie zanotował znaczące sukcesy na kortach ziemnych, dochodząc do półfinału turnieju Grand Prix w Barcelonie i triumfując w dwóch challengerach (w Dortmundzie i Chartres); pozwoliło mu to w sierpniu 1986 znaleźć się po raz pierwszy w najlepszej setce rankingu światowego. W 1987 był w półfinale dużego turnieju w Monte Carlo, eliminując m.in. tak znanych rywali, jak Yannick Noah (wówczas czwarta rakieta świata) czy Andrés Gómez.

Pierwsze zwycięstwo turniejowe w głównym cyklu rozgrywkowym Horst Skoff odniósł w 1988, kiedy w finale w Atenach pokonał reprezentanta Jugosławii (Chorwata) Bruno Oresara. Jesienią tegoż roku dość niespodziewanie wygrał też turniej halowy w Wiedniu, przed własną publicznością pokonując od ćwierćfinału kolejno trzech graczy z pierwszej dwudziestki na świecie – Szweda Jonasa Svenssona, Rosjanina Andrieja Czesnokowa i w meczu decydującym o tytule rodaka Thomasa Mustera 4:6, 6:3, 6:4, 6:2. Przez kolejne dwadzieścia lat żadnemu Austriakowi nie udało się powtórzyć wygranej w wiedeńskiej hali.

Sukcesy z 1989, a były to przede wszystkim trzy finały turniejowe na ziemi, pozwoliły Skoffowi znaleźć się na koniec sezonu na najwyższym rankingowym miejscu w karierze – 18. Najważniejszym osiągnięciem z tegoż roku był finał międzynarodowych mistrzostw Niemiec w Hamburgu, w którym Austriak musiał uznać wyższość ówczesnego lidera światowego tenisa Ivana Lendla; w półfinale pokonał faworyta gospodarzy i wicelidera rankingu Borisa Beckera. W finale we Florencji w 1989 Skoff uległ Urugwajczykowi Filippiniemu, a w finale w Barcelonie przegrał z Ekwadorczykiem Gomezem, we wcześniejszych rundach eliminując m.in. Thomasa Mustera i Alberto Manciniego.

W 1990 Skoff doczekał się trzeciego triumfu turniejowego, pokonując w finale w Genewie Hiszpana Sergiego Bruguerę (po kilku latach został on triumfatorem najważniejszej imprezy na kortach ziemnych – French Open). Nie udało się natomiast Austriakowi powtórzyć sukcesu w Wiedniu, uległ bowiem w finale Szwedowi Andersowi Järrydowi. W latach 1991-1992 pozostawał bez turniejowych zwycięstw, chociaż w 1991 doszedł do półfinału w Monte Carlo (które skądinąd ze względu podatkowych obrał za siedzibę), notując zwycięstwa nad czwartym na świecie Andre Agassim i dziesiątym Jonasem Svenssonem oraz w tym samym roku uległ w dwóch finałach Musterowi – we Florencji i w Genewie.

Nieco słabsze wyniki osiągane w rozgrywkach zawodowych skutkowały stopniowym obsuwaniem się Skoffa w rankingu, chociaż praktycznie nie opuszczał on pierwszej setki. Jeszcze raz znacząco awansował w klasyfikacji w 1993, kiedy wygrał swój czwarty – i ostatni – turniej, tym razem międzynarodowe mistrzostwa Szwecji w Bastad. Pokonał wówczas w finale haitańskiego weterana Ronalda Agenora. Rok później w obronie tytułu doszedł w Bastad do finału, ale tym razem lepszy okazał się Niemiec Bernd Karbacher. W tymże sezonie (1994) Skoff częściej zaczął grywał w turniejach challengerowych, wygrywając m.in. turniej tej rangi w Poznaniu (po finale z Argentyńczykiem Christianem Miniussim). Po 1995 grał wyłącznie w challengerach i turniejach "Futures", by w 1999 ostatecznie pożegnać się z kortami jako zawodnik.

W karierze Skoffa zwraca uwagę wyjątkowa nieskuteczność w występach w Wielkim Szlemie. Austriacki tenisista, przez kilka sezonów utrzymujący się w okolicach dwudziestego-trzydziestego miejsca na świecie, nigdy nie zdołał przejść w imprezie wielkoszlemowej II rundy.

Jako deblista Skoff wygrał dwa turnieje. W 1986, mając za partnera Francuza Loica Courteau, triumfował w turnieju Grand Prix w Buenos Aires, a trzy lata później wygrał w Pradze wspólnie z Hiszpanem Jordim Arrese. Z czterema różnymi partnerami Skoff zanotował ponadto cztery turniejowe finały: w 1988 we Florencji i Pradze, w 1990 w Nicei i Kitzbühel. We wrześniu 1989 znalazł się na 70. miejscu rankingu światowego gry podwójnej.

Popularność i sympatię kibiców austriackich zapewniły Skoffowi występy w Pucharze Davisa. W latach 1986-1994 wystąpił w 39 pojedynkach (w tym pięciu deblowych), notując w grze pojedynczej bilans 21 wygranych i 13 porażek. W 1989 przyczynił się do awansu Austriaków do ćwierćfinału Pucharu Davisa, pokonując Australijczyków Pata Casha i Marka Woodforde'a; w meczu ćwierćfinałowym odniósł swoje najsłynniejsze zwycięstwo: pokonał pierwszą rakietę świata, Szweda Matsa Wilandera, po ponad 6-godzinnym spotkaniu (6:7, 7:6, 1:6, 6:4, 9:7). Był to najdłuższy pojedynek w Pucharze Davisa od czasu wprowadzenia do tych rozgrywek tie-breaka. Sukces Skoffa nie wystarczył Austrii do awansu, gdyż komplet punktów (dwa singlowe i deblowy) uzyskał dla rywali Stefan Edberg; pokonał on Skoffa bez większych problemów 6:3, 6:2, 6:1. Rok później Austria, ze Skoffem w składzie, osiągnęła półfinał Pucharu Davisa, a Skoff pokonał w tymże roku m.in. Hiszpana Bruguerę oraz Włochów Nargiso i Pistolesiego; w spotkaniu półfinałowym z Amerykanami Skoff przegrał zarówno z Agassim, jak i Changiem, ale z tym ostatnim dopiero w pojedynku pięciosetowym, rozgrywanym z powodu zapadających ciemności przez dwa dni, i to po początkowym prowadzeniu 2:0 w setach.

Dwukrotnie Skoff uczestniczył w igrzyskach olimpijskich. W obu przypadkach w grze pojedynczej na jego drodze stawali Szwedzi, w Seulu w 1988 wyeliminował go w I rundzie Stefan Edberg, a w Barcelonie cztery lata później Magnus Larsson. W Seulu wystąpił także w deblu, w parze z Alexem Antonitschem, odpadając w II rundzie z Hiszpanami Sergio Casalem i Emilio Sanchezem.

Horst Skoff, wraz z Thomasem Musterem, Gilbertem Schallerem i Alexandrem Antonitschem, tworzył grupę czterech zawodników, którzy dominowali w austriackim tenisie od przełomu lat 80. po lata 90. XX wieku. Z tego grona najbardziej wybił się Muster, triumfator French Open w 1995, ale Skoff był jednym z jego najtrudniejszych przeciwników; bilans pojedynków dwóch Austriaków jest dość wyrównany (6:5 na korzyść niespełna rok starszego Mustera), Skoff wygrał w latach 1988-1991 pięć gier z rządu, a w ich ostatnim spotkaniu na French Open w 1993, chociaż ostatecznie zszedł z kortu pokonany, jednego seta urwał reprezentacyjnemu partnerowi w stosunku 6:0 (rzadki przypadek w karierze znanego z ambicji Mustera).

Skoff, specjalista gry na kortach ziemnych, nie dysponował zbyt dobrymi warunkami fizycznymi (175 cm, około 72 kg) i swój tenis opierał na regularnej grze z głębi kortu i solidnym bieganiu, któremu towarzyszyło nieodłączne charakterystyczne sapanie. Był praworęczny, operował bekhendem jednoręcznym.

Po zakończeniu kariery zawodniczej, w czasie której zarobił na światowych kortach przeszło półtora miliona dolarów, Skoff pracował m.in. w związku tenisowym Karyntii oraz prowadził własną akademię tenisową w Klagenfurcie. Przez pewien czas pozostawał prywatnie związany z modelką Ullą Weigestorfer, zwyciężczynią konkursu Miss World. Zmarł nagle na atak serca 7 czerwca 2008 w Hamburgu w wieku niespełna 40 lat.

[edytuj] Zwycięstwa turniejowe

gra pojedyncza
- 1988 Ateny, Wiedeń
- 1990 Genewa
- 1993 Bastad
gra podwójna
- 1986 Buenos Aires (z Loicem Courteau)
- 1989 Praga (z Jordi Arrese)

[edytuj] Finały turniejowe

gra pojedyncza
- 1989 Hamburg, Praga, Barcelona
- 1990 Wiedeń
- 1991 Florencja, Genewa
- 1994 Bastad
gra podwójna
- 1988 Florencja (z Claudio Pistolesim), Praga (z Thomasem Musterem)
- 1990 Nicea (z Marcelo Filippinim), Kitzbühel (z Francisco Clavetem)