Carlos Costa

Z Wikipedii

Carlos Costa (ur. 22 kwietnia 1968 w Barcelonie) - tenisista hiszpański, zwycięzca turniejów zawodowych w grze pojedynczej i podwójnej, reprezentant w Pucharze Davisa.

Kariera zawodowa praworęcznego Hiszpana przypadła na lata 1988-1999. Costa był na początku lat 90. zaliczany do najlepszych specjalistów gry na nawierzchni ziemnej, dzięki czemu wygrał sześć turniejów singlowych i w dalszych siedmiu dochodził do finałów, a w maju 1992 awansował na 10. miejsce w rankingu światowym. Dobrze radził sobie także jako deblista - może pochwalić się pięcioma wygranymi turniejami (dodatkowo trzy finały), a najwyższe miejsce rankingowe w klasyfikacji gry podwójnej zajmował we wrześniu 1989 - nr 40. Jak przystało na mistrza nawierzchni ziemnej, Costa opierał swoją grę na topspinowych uderzeniach z głębi kortu (bekhend jednoręczny), rzadko szukając rozwiązań wolejowych.

Po kilku latach startów głównie w turniejach challengerowych pierwszy raz duże możliwości zasygnalizował w 1991, dochodząc do III rundy (1/16 finału) wielkoszlemowego French Open oraz półfinałów turniejowych w Guaruja i Florencji. Wiosną 1992 był jednym z wiodących graczy sezonu na kortach ziemnych - wygrał dwie pierwsze europejskie imprezy na tej nawierzchni w Estoril (po zwycięstwach w półfinale nad Emilio Sanchezem i w finale z Sergim Bruguerą) i rodzinnej Barcelonie (w pólfinale pokonał Alberto Manciniego, w finale Magnusa Gustafssona), następnie doszedł do finału w Madrycie (w finale uległ Bruguerze), półfinału w Hamburgu (pokonał m.in. Andre Agassiego, przegrał z wiceliderem rankingu Edbergiem) oraz finału Italian Open w Rzymie (pokonał m.in. Petra Kordę, przegrał w finale z Jimem Courierem). W świetle tych wyników zaliczano go do faworytów French Open, ale w Paryżu zdołał dojść jedynie do 1/8 finału, gdzie uległ chorwackiemu mistrzowi serwisu Ivaniseviciowi. Po mistrzostwach Francji grał już mniej skutecznie, notując wartościowy wynik na US Open (IV runda, porażka z Agassim).

W 1993 był w finale turnieju w Meksyku (przegrał z Thomasem Musterem) i ponownie doszedł do 1/8 finału French Open. Tym razem w Paryżu zrewanżował się Ivaniseviciowi w III rundzie, ale w następnym meczu przegrał z innym potężnie serwującym zawodnikiem, Holendrem Krajickiem (po zaciętym meczu, 8:10 w piątym secie). Ivanisevicia wyeliminował także w drodze do III rundy US Open 1993 (uległ Australijczykowi Jamie Morganowi). Wcześniej wygrał turniej w Hilversum, pokonując w decydującym meczu Szweda Gustaffsona. Drugi tytuł w sezonie 1993 zdobył pod koniec roku, w Buenos Aires (w finale z Alberto Berasategui). Wiosnę na europejskich turniejach na nawierzchni ziemnej w 1994 rozpoczął podobnie jak dwa lata wcześniej - wygraną w Estoril (w półfinale pokonał przyszłego triumfatora French Open Alberta Costę - zbieżność nazwisk przypadkowa, w finale broniącego tytułu Ukraińca Miedwiediewa). Doszedł także do finału w Barcelonie, ale nie sprostał w nim Krajickowi. Ostatni turniej w karierze wygrał latem 1994 - w San Marino (w finale z Niemcem Oliverem Grossem).

W kolejnych latach nie nawiązał już do poprzednich sukcesów. Był jeszcze w trzech finałach turniejowych, sporadycznie pokonywał graczy z czołówki światowej, m.in. w Indian Wells 1995 Jima Couriera, na tym samym turnieju w 1996 Borisa Beckera i Alberta Costę, w Monte Carlo w 1996 Michaela Changa, w Monte Carlo w 1997 Wayne'a Ferreirę, w Barcelonie w 1998 Gustavo Kuertena, w Stuttgarcie w 1998 Alexa Corretję. Ostatnie półfinały turniejów ATP Tour zaliczył w 1997 (Bastad i San Marino), a coraz nizsze pozycje w rankingu sprawiały, że był zmuszony do startów w challengerach (m.in. w 1997 był w ćwierćfinale challengera w Szczecinie). Po raz ostatni wystąpił we wrześniu 1999 na turnieju na Majorce.

Jako deblista najskuteczniejszą parę tworzył z rodakiem Tomasem Carbonellem (trzy wygrane turnieje, ćwierćfinał French Open 1989). W ciągu jedenastu lat kariery zawodowej zarobił na kortach ponad trzy miliony dolarów. Barw narodowych bronił w Pucharze Davisa (1992-1997), jako singlista i deblista (z Carbonellem i Corretją) oraz Drużynowym Pucharze Świata (finał w 1994, przegrany z zespołem niemieckim). Bilans jego występów daviscupowych wynosi 6 zwycięstw i 5 porażek. Uczestniczył również w igrzyskach olimpijskich w Atlancie w 1996, gdzie w I rundzie przegrał z Włochem Gaudenzim. Po zakończeniu aktywnej kariery zajmował się pracą trenerską, uczestniczy także w rywalizacji weteranów (m.in. był finalistą turnieju cyklu Merrill Lynch Tour of Champions w Barcelonie w 2006).

Wygrane turnieje:

• gra pojedyncza:
  • 1992 Estoril, Barcelona
  • 1993 Hilversum, Buenos Aires
  • 1994 Estoril, San Marino
• gra podwójna:
  • 1988 Buenos Aires (z Javierem Sanchezem)
  • 1989 Madryt (z Tomasem Carbonellem)
  • 1991 San Marino (z Jordi Arrese)
  • 1993 Madryt, Buenos Aires (oba z Tomasem Carbonellem)

Finały turniejowe:

• gra pojedyncza:
  • 1992 Madryt, Rzym
  • 1993 Meksyk
  • 1994 Barcelona
  • 1995 Oporto, Umag
  • 1996 Bolonia
• gra podwójna:
  • 1990 Palermo (z Horacio De La Pena)
  • 1991 Florencja (z Juanem Carlosem Bagueną)
  • 1992 Madryt (z Francisco Clavetem)

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Carlos Costa sylwetka na stronie ATP Tour (en)
• Carlos Costa sylwetka na stronie Pucharu Davisa (en)