Franciszek Stefczyk
Z Wikipedii
Franciszek Stefczyk (ur. 2 grudnia 1861 w Krakowie, zm. 30 czerwca 1924 w Krakowie) - działacz spółdzielczości.
Z wykształcenia był historykiem. Jako nauczyciel szkoły rolniczej w Czernichowie koło Krakowa założył w 1889 pierwszą na ziemiach polskich wiejską spółdzielnię oszczędnościowo-pożyczkową wg wzoru Raiffeisena.
W latach 1899-1918 był kierownikiem Biura Patronatu dla Spółek Oszczędności i Pożyczek przy Wydziale Krajowym we Lwowie. Przyczynił się do upowszechnienia wiejskich kas spółdzielczych i osłabienia lichwy na wsi galicyjskiej.
W 1907 był współorganizatorem i pierwszym dyrektorem Krajowej Centralnej Kasy dla Spółek Rolniczych we Lwowie. Od 1907 był członkiem Polskiego Stronnictwa Ludowego, z jego ramienia - posłem do Sejmu Krajowego we Lwowie. W czasie Obrony Lwowa w listopadzie 1918 był jednym z przywódców polskiego Komitetu bezpieczeństwa i ochrony dobra publicznego odpowiedzialnym za resort skarbu.
Od początku 1919 przeniósł się do Warszawy, gdzie kierował Centralną Kasą Spółek Rolniczych (przeniesioną tam ze Lwowa), w 1924 zainicjował powołanie Zjednoczenia Związków Spółdzielni Rolniczych i został jego prezesem.
Był autorem wielu prac o spółdzielczości. Tuż przed śmiercią został habilitowany na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie pracy o spółdzielczości.
Zmarł w Krakowie, pochowany wraz z żoną (zmarłą w lutym 1916 we Lwowie) na cmentarzu Łyczakowskim.
