Front Robotniczy
Z Wikipedii
Front Robotniczy - w latach 1931–1939 dwutygodnik, okresowo tygodnik, był organem syndykalistycznego Związku Związków Zawodowych (ZZZ). Redakcja znajdowała się w Warszawie, redaktorem naczelnym był Jerzy Szurig. W ZZZ działali wspólnie przedstawiciele lewicy piłsudczykowskiej, sympatycy linii programowej francuskiej CGT i anarchiści. Propagowano ideę niezależności związków zawodowych od wszelkich partii politycznych, opowiadano się za przejęciem zakładów pracy przez samorządy pracownicze, zwalczano nacjonalizm, militaryzm i klerykalizm. We Froncie Robotniczym publikowali swoje teksty zarówno rzecznicy polskiej odmiany syndykalizmu (Jerzy Szurig, Kazimierz Zakrzewski, Jędrzej Moraczewski), jak i zwolennicy przekształcenia związku w organizację anarchosyndykalistyczną (Tomasz Pilarski używający pseudonimu Jan Rylski, Wiesław Protschke, Henryk Wilczyński, Władysław Głuchowski). Od 1937 roku pismo ukazywało się z nagłówkiem: "Naszą bronią nie jest kartka wyborcza, tylko akcja bezpośrednia". Władze sanacyjne stosowały przeciw redakcji pisma różne szykany i represje: kary pieniężne, aresztowanie publicystów, prewencyjną cenzurę.