Anarchosyndykalizm
Z Wikipedii
Anarchosyndykalizm (anarchizm syndykalistyczny) – doktryna polityczna i ekonomiczna powstała pod koniec XIX w. z inicjatywy Fernanda Pelloutiera, będąca syntezą anarchizmu i ruchu związkowego.
Syndykalizm jako ruch robotniczy sięga swymi początkami okresu szybkiej industrializacji, związanej również ze wzrostem liczebności robotników przemysłowych. Pojawiają się wtedy pierwsze związki zawodowe (syndykaty).
Początkowo stosunek anarchistów do syndykalizmu, poza Hiszpanią i Szwajcarią, był nacechowany rezerwą i obojętnością. Anarchiści nie mogli się pogodzić z wykorzystywaniem robotników przez partie polityczne szukające sobie w nich, za cenę pozornej poprawy sytuacji proletariatu, zaplecza wyborczego. Postrzegano również syndykaty jako twory zbyt duże w stosunku do niewielkich wspólnot wytwórczych, do których dążyli XIX-wieczni anarchiści. Sam Piotr Kropotkin, mając złe doświadczenia z angielskimi związkami, widział w nich jedynie forum propagandowe i możliwość stworzenia międzynarodowych grup oporu. Również sami związkowcy postrzegali anarchistów głównie jako rewolucjonistów, dążących do wszelkich zmian na drodze radykalnych działań.
Sytuacja powoli zmieniała się pod koniec stulecia, w związku z wyrwaniem się związków spod wpływów partii politycznych i narastającego przenikania do nich anarchistów i socjalistów. Sam charakter syndykalizmu stał się z czasem coraz bardziej radykalny, zmierzając do celu, którym miał być strajk generalny, a następnie nowy porządek, w którym główną rolę decyzyjną miały sprawować syndykaty robotnicze.
Anarchosyndykalizm jednak aż do roku 1920 r. był tylko jedną z odmian wewnątrz ruchu syndykalistycznego. Wnosił on skrajną negację wszelkich przejawów państwowości oraz centralnego sterowania, przeciwstawiając się również komunizmowi i występując z ostrą krytyką rządów w ZSRR po rewolucji październikowej. W końcu, w roku 1922 r., wyodrębnił się z ruchu tworząc anarchosyndykalistyczne Międzynarodowe Stowarzyszenie Robotników.
Fernand Pelloutier będąc sekretarzem Federacji Izb Pracy, jeszcze w 1895 r. opublikował w piśmie "Les Temps Nouveaux" swoje rozwiązania, w związku z, jak uważał, głównym kierunkiem, którym powinien pójść syndykalizm: "Jako laboratorium walk ekonomicznych, oderwane od rywalizacji wyborczej, rządzące się anarchicznie, syndykat stanowi organizację zarazem rewolucyjną i liberalną, jedyną, która może przeciwstawić i doprowadzić do zniszczenia szkodliwych wpływów polityków kolektywistycznych". Tak więc nowy syndykalizm, to syndykalizm widzący przejaw wszelkiego zła nie w ludziach, a w instytucjach. Stawiał sobie za cel mający nadejść niebawem strajk generalny, który obok akcji sabotażowych, ma zniszczyć wraz z systemem kapitalistycznym znienawidzone państwo. Anarchosyndykalistów od innych kierunków anarchistycznych odróżniała niechęć do inteligencji, jako tej klasy, która zawsze bogaciła się kosztem robotników. Dr Józef Zieliński, główny polski teoretyk tego nurtu, ostrzegał przed jakimikolwiek układami z tą warstwą. Jednocześnie anarchosyndykaliści nie byli tak bezkompromisowi w stosunku do państwa, jak inne kierunki anarchizmu.
