Gare de Lyon

Z Wikipedii

Gare de Lyon

Dane podstawowe
Liczba peronów	12
Liczba krawędzi peronowych	23
Kasy	czynne
Przejście nadziemne	brak
Przejście podziemne	czynne
Historia
Data budowy	1849
Położenie
Miejscowość	Paryż

Gare de Lyon (Dworzec Lyoński), także Paris-Lyon, jest jednym z sześciu głównych dworców czołowych Paryża. Korzysta z niego około 83 milionów pasażerów rocznie, co czyni go trzecim wśród największych dworców kolei SNCF pod względem ilości odprawionych podróżnych. Pod względem ilości pasażerów korzystających z pociągów dalekobieżnych, w tym TGV, dworzec ten jest największym we Francji.

Dworzec wyróżnia się swoją wieżą, zbudowaną na planie kwadratu, wysoką na 67 metrów. Na każdej ze ścian wieży umieszczono tarcze zegara, o średnicy 6,5 m, posiadające wskazówki o średnicach 2,8 m i 4 m.

Spis treści

1 Historia
2 Infrastruktura
3 Obsługiwane relacje
- 3.1 Międzynarodowe
- 3.2 Krajowe
4 Połączenia z siecią komunikacji miejskiej
5 Zobacz też
6 Link zewnętrzny

[edytuj] Historia

Pierwszy Dworzec Lyoński otwarto oficjalnie dla podróżnych w 1849 roku. Była to prosta, drewniana budowla, ponieważ trwał jeszcze spór między rządem Francji a kompanią Chemin de Fer de Paris à Lyon co do ostatecznego umiejscowienia dworca. Przewoźnik miał nadzieję wybudować dworzec bliżej centrum miasta, w pobliżu Place de La Bastille, jednak ostatecznie dworzec zachował swoją pierwotną lokalizację.

Hala dworca, przy peronach widoczne pociągi TGV.

Drugi dworzec został zaprojektowany przez François-Alexis Cendrier i otwarty w roku 1855. Zbudowano go na podwyższeniu terenu rzędu 6 m, aby zabezpieczyć go w wypadku wylewów Sekwany. Początkowo posiadał 5 torów, z których odjeżdżały pociągi, przykrytych halą o długości 220 m, szeroką na 42. W czasie wydarzeń Komuny Paryskiej dworzec został częściowo zniszczony przez pożar, odbudowano go w 1871 roku.

Pasażerowie przybywający na Wystawę Światową w Paryżu w roku 1900 mogli już korzystać z nowego dworca, trzeciego z kolei, zaprojektowanego przez Mariusa Toudoire. Dworzec posiadał 13 torów przy krawędziach peronowych, oraz wieżę zegarową, wysoką na 67 metrów. Tego samego roku dworzec uzyskał też połączenie z siecią paryskiego metra.

Wnętrze dworca.

Budynek przechodził wiele drobnych rekonstrukcji aż do lat 60, kiedy to nastąpiły poważne zmiany, związane z włączeniem dworca w sieć RER. W roku 1981 dworzec uzyskał 5 nowych torów, przeznaczonych dla pociągów TGV, które właśnie weszły do służby na trasie Paryż - Lyon.

27 czerwca 1988, w podziemnej części dworca wydarzył się tragiczny wypadek, w którym zginęło 56 osób a 55 zostało rannych.

Ostatnia przebudowa dworca miała miejsce w roku 1998 i związana była z dotarciem nowej linii metra.

W latach 2000-2005 pracom renowacyjnym poddano zegar umieszczony na wieży dworca, uszkodzony przez zamieć śnieżną w 1999 roku. 15 lutego 2005 zegar ruszył ponownie, napędzany swoim oryginalnym mechanizmem.

W hallu dworca zachował się duży fresk, przedstawiający zabytki miast, do których docierały pociągi kompanii PLM (Paris-Lyon-Méditerranée).

[edytuj] Infrastruktura

Dworzec posiada 33 tory przy krawędziach peronowych, podzielone na dwie grupy:

A-N: tory dalekobieżne, oznaczone kolorem niebieskim,
5-23: tory podmiejskie i regionalne, oznaczone kolorem żółtym.

[edytuj] Obsługiwane relacje

[edytuj] Międzynarodowe

TGV Lyria – Lozanna, Genewa, Neuchâtel, Berno, Zurych oraz inne miasta w zachodniej Szwajcarii
TGV Artesia – Turyn, Novara, Mediolan oraz inne miasta w północnych Włoszech.

[edytuj] Krajowe

SNCF TGV – Dijon, Besançon, Lyon, Grenoble, Montpelier, Marsylia, Tulon, Monako oraz inne miasta w południowo-wschodniej Francji.
SNCF Corail-Téoz: Nevers, Clermont-Ferrand,
SNCF Corail: Dijon i inne miasta na południowy wschód od Paryża,
SNCF TER: Montargis, Montereau, i inne miasta na południowy wschód od Paryża.