GBU-12

Z Wikipedii

GBU-12 Paveway II
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Raytheon, Lockheed-Martin
Typ	swobodnie opadająca, naprowadzana laserowo
Przeznaczenie	burząca
Historia
Lata produkcji	1976 - obecnie
Użytkowana w latach	1976 - obecnie
Dane techniczne
Długość	2210 mm
Średnica	273 mm
Masa	362 kg
Masa mat. wybuchowego	87 kg
Rodzaj mat. wybuchowego	Tritonal, PBXN
Zasięg	14,8 km
Dane operacyjne
Użytkownicy
Stany Zjednoczone

GBU-12 Paveway II - amerykańska bomba lotnicza serii Paveway naprowadzana laserowo zbudowana na podstawie bomby Mk 82.

GBU-12 została zaprojektowana dla amerykańskich sił zbrojnych jako naprowadzana laserowo bomba burząca i wprowadzona na uzbrojenie w 1976 roku. Głowicę bojową stanowi bomba ogólnego przeznaczenia Mk 82 o masie nominalnej 227 kg (500 funtów), wyposażona w półaktywną laserową głowicę naprowadzającą i powierzchnie sterowe do korygowania jej lotu. Cel musi być oświetlony zewnętrznym desygnatorem laserowym. Dokładność trafienia nie mniejsza niż 9 metrów.

Istnieją dwie generacje bomb GBU-12 - Paveway I ze stałymi statecznikami i Paveway II ze statecznikami składanymi. Ponadto Paveway II posiada następujące ulepszenia:

• obudowa i elementy optyki głowicy naprowadzającej wykonano z tworzyw sztucznych, dzięki czemu zmniejszyła się ich masa i koszt
• zwiększono czułość i o 30% kąt przeszukiwania detektora promieniowania laserowego
• skrócono czas załączania baterii termicznej po zrzuceniu bomby
• zwiększono kąty wychyleń powierzchni sterowych
• wprowadzono kodowanie wiązki laserowej

Głównymi nosicielami bomb GBU-12 są samoloty General Dynamics F-111, które zrzuciły około połowy z 4493 sztuk użytych podczas operacji Pustynna Burza. Ponadto mogą być przenoszone przez samoloty A-6 Intruder, A-7 Corsair II, A-10 Thunderbolt II, F-14 Tomcat, F-15E Strike Eagle, F-16 Fighting Falcon, F/A-18 Hornet i B-52 Stratofortress. Ogólnie w operacji Pustynna Burza osiągnięto skuteczność 88% podczas ataków na różnego rodzaju umocnienia.