George Crabbe
Z Wikipedii
George Crabbe (ur. 1754 w Suffolk - 1832) angielski poeta i naturalista. Jeden z pierwszych przedstawicieli angielskiego romantyzmu, zaliczany do tzw. poetów wyobraźni opiumicznej (przeklętej)[1]. Ceniony jako autor "świętej księgi wizji opiumicznych"[2] The World of Dream (1817) oraz poematu Inebriety (1814).
[edytuj] Twórczość
Poezja Crabbe'a od zawsze istniała na marginesie twórczości Byrona, Shelleya czy Keatsa, uznanie zdobywając dopiero w latach 60, wśród anarchistycznie nastawionej młodzieży. Popularność wśród tzw. pokolenia LSD zyskała dzięki oryginalnej koncepcji świata opartej o poznanie narkotyczne. W poezji Crabbe'a narkotyki i substancje psychotropowe (poeta zażywał je jako lek) są łącznikiem między ziemią a piekłem, który jawi się jako groteskowy jarmark prawdy i fałszu ludzkiej egzystencji, maski i prawdziwej osobowości. Świat poetycki Crabbe'a jest obszarem niepoznawalnym, złożonym z systemu "falszywych luster", ginącym w "podwójnych dnach" i "chmurach dymu"[3].
Poezja Crabbe'a wywarła duży wpływ na twórczość poetycką Jima Morrisona (zobacz też: Poezja Jima Morrisona). U obu poetów stan narkotyczny ma postać upersonifikowaną, występuje w połączeniu elementów ptasich z ludzkimi (ręce-skrzydła, pióra, lot).
