Granat ręczny
Z Wikipedii
| Polskie granaty ręczne z zapalnikami wz.31 Używane w czasie kampanii wrześniowej 1939 |
|---|
 |
 |
Granat ręczny - pocisk wyrzucany ręcznie, wypełniony materiałem wybuchowym, substancją dymotwórczą lub inna substancją. Granat ręczny wyposażony jest w zapalnik czasowy lub uderzeniowy.
Granat ręczny składa się na ogół ze skorupy wypełnionej materiałem wybuchowym i zapalnika. Przed rzuceniem granatu zapalnik powinien zostać ręcznie uruchomiony. Najpowszechniej stosowane są zapalniki z tzw. łyżką, którą żołnierz przyciska do skorupy granatu trzymanego w ręce. Dopóki żołnierz trzyma w dłoni łyżkę, nie następuje zapłon zapalnika. Gdy granat opuszcza dłoń rzucającego, łyżka odskakuje na skutek działania sprężyny i uruchamia zapalnik, który odpala ładunek z kilkusekundową zwłoką. Łyżkę przed samoistnym zwolnieniem zabezpiecza tzw. zawleczka, przytrzymująca łyżkę w czasie gdy granat spoczywa w ekwipunku. W celu użycia granatu żołnierz przytrzymuje łyżkę, wyciąga zawleczkę, a następnie rzuca granat w kierunku wroga i chowa się za przeszkodą chroniącą przed odłamkami. W ręcznych granatach trzonkowych zapalnik uruchamiano przez wyszarpnięcie sznurka zakończonego kulką, znajdującego się u dołu trzonka granatu - granaty te nie posiadały bezpiecznika.
Granat ręczny powinien być rzucony w takim czasie, aby nieprzyjaciel nie zdążył go odrzucić. Oczywiście, człowiek nie jest w stanie rzucić granatu dalej niż na kilkadziesiąt metrów. Dystans, na jaki granat umożliwia skuteczne rażenie nieprzyjaciela od miejsca wybuchu, nazywany jest zasięgiem granatu. Podstawowym podziałem granatów ręcznych z uwagi na zasięg rażenia jest podział na granaty zaczepne (kilkumetrowy promień rażenia) i obronne (kilkunasto-kilkudziesięciometrowy promień rażenia). Granaty obronne zazwyczaj posiadają grubą metalową skorupę, która w momencie wybuchu dzieli się na odłamki.
Podczas I wojny światowej okopy walczących stron były oddalone od siebie na odległość nieco większą od zasięgu granatu. Na większą odległość granaty można miotać granatnikami.
Jedną z technik wykorzystywanych między innymi przez jednostki specjalne jest zastawianie pułapek z wykorzystaniem granatów. Na ziemi lub podłodze można rozciągnąć żyłkę lub inną niewidoczną linkę, której nadepnięcie lub zerwanie spowoduje wyciągnięcie zawleczki znajdującego się w pobliżu (np. za krzakiem) granatu. Innym typem pułapki przy użyciu granatów z łyżką i zawleczką jest odbezpieczenie granatu przez wyciągnięcie zawleczki, wprowadzenie go do wąskiej puszki uniemożliwiającej odskoczenie łyżki, dokładne jej zamaskowanie, a następnie połączenie granatu z żyłką - wróg trącając żyłkę nogą powodował wysunięcie się granatu z puszki, odskoczenie łyżki, a w rezultacie jego wybuch, zazwyczaj tuż pod nogami.[potrzebne źródło]
[edytuj] Historia
Pierwsze wersje granatów były zbudowane z papieru, ceramiki lub prymitywnego szkła. Zawierały np. kwas, substancje zapalne, lub podrażniające. Pierwsze granaty, zbliżone w wyglądzie i działaniu do współczesnych, pojawiły się w Chinach, gdzie żołnierze wkładali proch do metalowych lub ceramicznych opakowań. Granaty te nie były bardzo efektywne, gdyż bez bezpośredniego trafienia w cel trudno było osiągnąć duże szkody. Przez to były rzadko używane.
