Granat obronny wz.33

Z Wikipedii

wz.33
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Przeznaczenie	granat obronny
Dane techniczne
Długość	{{{długość}}}
Masa	600g
Materiał wybuchowy	{{{matwyb}}}
Substancja dymotwórcza	{{{subdym}}}
BST	{{{bst}}}
Środek zapalający	{{{środzap}}}
Typ zapalnika	wz.Gr.31
Opóźnienie	{{{opoznienie}}}
Czas rozpalania	{{{rozpalanie}}}
Promień rażenia	{{{rażenie}}}
Liczba odłamków	{{{odłamki}}}
Przebijalność pancerza	{{{przebijalność}}}
Użytkownicy
{{{uzytkownicy}}}

Granat obronny wz.33 – granat obronny polskiej produkcji, używany w czasie wojny obronnej w 1939 r. przez Wojsko Polskie. Granat obronny wz.33 był odlewany z żeliwa i posiadał nacięcia ułatwiające fragmentację granatu. Na uwagę zasługuje zastosowanie podwójnej iglicy i dwóch spłonek inicjujących w zapalniku. Materiałem wybuchowym był trotyl lub kwas pikrynowy. W dolnej części był oznaczony literami oznaczającymi odlewnię, która wykonała korpus granatu:

• K – odlewnia Końskie
• M – odlewnia Warszawa
• W – odlewnia Wilno

Korpusy granatów wykonanych przez odlewnię Końskie posiadały również z drugiej strony granatu wygrawerowane kropki, oznaczające odlewnie 1, 2 lub 3. Granat obronny wz.33 wyposażony był w zapalnik uderzeniowy wz.Gr.31. Granat obronny wz.33 rozrywał się na wiele fragmentów, które mogły razić cele żywe w promieniu 100 m, dlatego też należało go rzucać zza przeszkody. Dwa granaty obronne wz.33 oraz dwa granaty zaczepne wz.24 stanowiły podstawowe wyposażenie żołnierza II Rzeczypospolitej. Noszone były w chlebakach.

To jest tylko zalążek artykułu związanego z wojskowością. Jeśli potrafisz, rozbuduj go.