Granatnik AGS-17

Z Wikipedii

AGS-17
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Rodzaj	granatnik automatyczny
Historia
Prototypy	1969-1971
Produkcja seryjna	1971 – do chwili obecnej
Dane techniczne
Kaliber	30 mm
Nabój	30 x 29 mm B
Taśma nabojowa	ciągła, 29 nab.
Wymiary
Długość	840 mm
Długość lufy	290 mm
Masa
broni	35 kg
karabinu właściwego	18 kg
podstawy	12 kg
wyposażenia dodatkowego	1 kg (PAG-17) 14,5 kg (skrzynka z 29 nab.)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	185 m/s
Szybkostrzelność teoretyczna	50-100 lub 350-440 strz./min
Szybkostrzelność praktyczna	65 strz/min
Zasięg max.	1700 m
Zasięg skuteczny	1200 m

AGS-17 Płamja to radziecki granatnik automatyczny skonstruowany na przełomie lat 60. i 70. XX wieku.

AGS-17 został skonstruowany w kierowanym przez A.E. Nudelmana OKB-16. W 1969 roku odbyły się próby zakładowe tej broni, w 1971 roku rozpoczęto produkcje seryjną. AGS-17 znalazł się na uzbrojeniu Armii Czerwonej, a później armii państw powstałych po rozpadzie ZSRR. Poza tym był używany przez niektóre armie Układu Warszawskiego, a w ChRL jest produkowany na licencji.

AGS-17 działa na zasadzie odrzutu zamka swobodnego, zastosowano mechanizm spustowy z przełącznikiem rodzaju ognia, który umożliwia prowadzenie ognia seriami z niską (50-100 strz/min) lub wysoką (350-450 strz/min) szybkostrzelnością. AGS-17 strzela nabojem 30x29B mm, nabój posiada ciężki pocisk burzący o wadze 0,34kg (dla porównania pocisk natowskiego naboju 40 mm stosowanego w granatniku CIS-40-AFL waży 0,19kg). Zasilanie jest lewostronnie z taśmy ciągłej na 29 nabojów, taśma mieści się w pojemniku z prawej strony broni. Celownik optyczny PAG-17 o powiększeniu 2,7x zamontowano z lewej strony komory zamkowej, lufa niewymienna chłodzona powietrzem. Donośność maksymalna pocisków jest równa 1700 m. Broń standardowo zamontowana jest na trójnogu SAG-17, używany jest także jako broń pokładowa instalowana na pojazdach pancernych i niewielkich okrętach wojennych (wersja AGS-17M, montowana w wieży okrętowej BP-30 oraz na wieżach pojazdów pancernych) oraz broń lotnicza (wersja AGS-17A, zasobnik GUW z granatnikiem przenoszony jest przez śmigłowce).

[edytuj] Bibliografia

• Chloupek, Ireneusz. Czerwony płomień. Komandos. 1997, nr 11(64), str. 78-80. ISSN 0867-8669.
• Kupidura, Przemysław, Woźniak, Ryszard i Zahor, Mirosław. Granatniki. Cz. II. Nowa Technika Wojskowa. 2000, nr 7, str. 18-25. ISSN 1230-1655.

[edytuj] Linki zewnętrzne

opisybroni.republika.pl (zdjęcie)