Guillermo Cañas

Z Wikipedii

Guillermo Cañas
Guillermo Cañas
Państwo	Argentyna
Miejsce zamieszkania	Buenos Aires
Data urodzenia	25 listopada 1977
Miejsce urodzenia	Buenos Aires
Wzrost	185 cm
Waga	86 kg
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	1995
Zakończenie kariery	aktywny
Trener	Gaston Etlis
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	7
Najwyżej w rankingu	8 (6 czerwca 2005)
Australian Open	4R (2004 -2005)
Roland Garros	QF (2002, 2005, 2007)
Wimbledon	4R (2001)
US Open	3R (2004)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	2
Najwyżej w rankingu	47 (15 lipca 2002)

Guillermo Ignacio Cañas (ur. 25 listopada 1977 w Buenos Aires), tenisista argentyński, reprezentant w Pucharze Davisa, klasyfikowany w czołowej dziesiątce rankingu światowego gry pojedynczej.

Jako junior był w szerokiej czołówce światowej, osiągając w 1995 ćwierćfinał juniorskiego Wimbledonu oraz miejsce nr 18 w rankingu światowym juniorów. W tym samym roku rozpoczął karierę zawodową. Początkowo osiągał dobre wyniki w turniejach niższej rangi; w 1999 dotarł po raz pierwszy do finału turnieju cyklu ATP Tour w Orlando, gdzie uległ w decydującym meczu Szwedowi Normanowi. W 2000 odniósł ciężką kontuzję, która wyłączyła go z gry na kilka miesięcy; po udanym powrocie - nagrodzonym przez ATP tytułem Comeback Player of Year ("najbardziej udany powrót roku") - wysunął się w 2001 na pozycję nr 15 w rankingu światowym i nr 1 w tenisie argentyńskim. Wygrał w 2001 swój pierwszy turniej ATP Tour (Casablanca, w finale pokonał Hiszpana Robredo, a do turnieju dostał się z eliminacji), był w finale w Stuttgarcie (korty ziemne), Hertogenbosch (korty trawiaste) i Wiedniu (hala). Dotarł także do 1/8 finału na French Open i Wimbledonie.

Utrzymał pozycję w czołowej "20" na świecie w sezonie 2002, chociaż w rankingu krajowym utracił pozycję lidera na rzecz Nalbandiana. Był w finale w Casablance i Stuttgarcie, wygrał turniej w indyjskim Madrasie (dzięki czemu w styczniu przez krótki czas był wiceliderem rankingu Champions Race, uwzględniającego wyniki wyłącznie z bieżącego sezonu) oraz odniósł jeden ze swoich największych sukcesów - wygrał turniej cyklu Masters Series w Toronto (Otwarte Mistrzostwa Kanady). W czasie tego turnieju pokonał m.in. Federera, Kafelnikowa, Safina, Haasa i w finale Roddicka. Ponadto osiągnął po raz pierwszy ćwierćfinał w turnieju wielkoszlemowym (French Open - pokonał m.in. Moyę i Hewitta, przegrał z późniejszym zwycięzcą Costą).

Kolejna kontuzja przerwała jego karierę w 2003. Nie występował od marca do września i utracił miejsce w światowej czołówce. Ponownie udało mu się powrócić do wysokiej dyspozycji, w 2004 wygrał turnieje w Szanghaju (w finale z Niemcem Burgsmullerem), w Stuttgarcie (w finale z rodakiem Gaudio) i Umagu (w finale z Włochem Volandrim), dotarł do finału w Wiedniu (przegrał w pięciu setach z Hiszpanem Lopezem) oraz 1/8 finału Australian Open. Udany rok zapewnił mu 11. miejsce w rankingu światowym na koniec sezonu oraz pozycję rezerwowego na turnieju Masters (Tennis Masters Cup) w Houston. W 2005 dotarł do IV rundy Australian Open oraz półfinału turnieju Masters Series w Indian Wells, a w czerwcu t.r. osiągnął najwyższą pozycję w karierze w rankingu gry pojedynczej - nr 8. Na przełomie maja i czerwca 2005 ponownie dotarł do ćwierćfinału French Open, przegrywając w pięciu setach z Mariano Puertą.

Cień na sukcesy Canasa odniesione w 2005 położyła decyzja organizacji ATP z sierpnia t.r.; Argentyńczyk został zdyskwalifikowany na dwa lata za używanie środków dopingujących, co wykryło badanie przeprowadzone w lutym 2005 na turnieju w Acapulco. Obok kary zawieszenia tenisista został zobowiązany do zwrotu nagród finansowych, uzyskanych w kolejnych miesiącach w imprezach zawodowych.

Jest jednym z czołowych przedstawicieli szerokiej fali Argentyńczyków, którzy stanowią wiodącą nację w tenisie, szczególnie na kortach o nawierzchni ziemnej, na początku XXI wieku, obok m.in. Gaudio, Corii, Calleriego, Acasuso, Squillariego, Nalbandiana. Od 1998 Canas reprezentuje Argentynę w Pucharze Davisa, przyczyniając się m.in. do awansu do półfinału w najwyższej grupie tych rozgrywek (Grupie Światowej) w 2002; występuje zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej. Należy dodać, że w deblu Canas wygrał dwa turnieje (do 2005) - Stuttgart 2001 i Boston 1999, a w lipcu 2002 był sklasyfikowany na 47. miejscu na liście światowej deblistów. Jednym z jego sukcesów reprezentacyjnych był ponadto udział w zdobyciu Drużynowego Pucharu Świata (2002).

[edytuj] Zwycięstwa w turniejach ATP (gra pojedyncza)

Lp	Data	Turniej	Finalista	Wynik
1.	9 kwietnia 2001	Casablanca	Tommy Robredo	7:5, 6:2
2.	31 grudnia 2001	Madras	Paradorn Srichaphan	6:4, 7:6(2)
3.	29 lipca 2002	Toronto	Andy Roddick	6:4, 7:5
4.	12 lipca 2004	Stuttgart	Gastón Gaudio	5:7, 6:2, 6:0, 1:6, 6:3
5.	19 lipca 2004	Umag	Filippo Volandri	7:5, 6:3
6.	27 września 2004	Szanghaj	Lars Burgsmüller	6:1, 6:0
7.	18 lutego 2007	Costa do Sauipe	Juan Carlos Ferrero	7:6, 6:2