Húrin Thalion

Z Wikipedii

Húrin Thalion^[1] jest fikcyjną postacią wykreowaną przez J. R. R. Tolkiena.

Jest jednym z ważniejszych bohaterów Silmarillionu i Dzieci Húrina. Pojawia się również w Niedokończonych opowieściach. Z imienia wspomina o nim jeden z bohaterów Władcy pierścieni.

• W angielskim oryginale – Húrin Thalion
• Przekład Marii Skibniewskiej – Húrin Thalion (Hurin)^[2]
• Przekład Pauliny Braiter i Agnieszki Sylwanowicz – Húrin Thalion
• Przekład Radosława Kota – Húrin Thalion

Spis treści 1 Húrin w Silmarillionie 2 Húrin w Księdze zaginionych opowieści 3 Przypisy 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Húrin w Silmarillionie

Húrin (ur. 441 rok Pierwszej Ery – zm. 503 rok Pierwszej Ery)^[3] – Adan, trzeci władca Dor-lóminu i przywódca Trzeciego Rodu Edainów. Był najstarszym synem Galdora i Harethy. Pochodził z rodu Hadora. Wraz z swym bratem Huorem, przez pewien czas wychowywał się w Brethilu, u wuja Haldira. W trakcie jednej z bitew Haladinów z orkami (457 rok) został razem z Huorem odcięty od towarzyszy. Podczas tejże walki, obaj bracia zostali odcięci do reszty swoich towarzyszy. Musieli uciekać przed orkami aż do brodu Brithiach. Nie dostali się do niewoli, bowiem pomocy udzielił im sam Ulmo. Gęsta mgła uniosła się znad rzeki i ukryła ściganych przed wzrokiem wrogów, dzięki czemu uciekli^[4] do Dimbaru. Błąkających się wśród pustkowi i szczytów Crissaegrimu, wypatrzyły orły Thorondora i zaniosły do Gondolinu. Tam przez blisko rok Húrin i Huor, przebywali otoczeni opieką oraz życzliwością króla Turgona. Ostatecznie jednak wyprosili u monarchy by ich wypuścił. Obaj złożyli przysięgę, iż nie wyjawią nikomu położenia Gondolinu i orły zaniosły ich do Dor-lóminu.

Po upływie kilku lat Húrin poślubił Morwenę, córkę Baragunda z Pierwszego Rodu. Miał z nią troje dzieci – córki Urwenę i Niënor oraz syna, Túrina. Często brał udział w walkach z wojskami Morgotha na granicach. W 462 roku, po śmierci ojca objął władzę nad plemieniem, ciągle wypuszczał się z armią Fingona, który strzegł (...) Hithlumu (...)^[5].

Uważany był za najpotężniejszego wojownika Śródziemia.

W roku 473, wraz z Huorem, na czele oddziałów Edainów z Dor-lóminu, wyruszył razem z siłami elfów (skupionymi w Lidze Maedhrosa) do ataku na siedzibę Morgotha. Walczył w straszliwej bitwie Nirnaeth Arnoediad. Gdy klęska była już przesądzona, razem z Huorem, nakłonił Turgona by wycofał się do Gondolinu. Na czele resztek swych ludzi osłaniał odwrót monarchy, broniąc pozycji przy moczarach Serech, aż orkowie wycięli ich w pień. W końcu Hurin został sam; odrzucił tarczę i oburącz chwycił topór. (...) wzięli go żywcem z rozkazu Morgotha: orkowie obejmowali go i czepiali się rekami jego odzieży (...) wreszcie Hurin upadł nakryty mrowiem napastników. Wtedy Gothmog związał go i zawlókł do Angbandu, szydząc z pokonanego^[6]. Morgoth, gdy przyprowadzono do niego jeńca, usiłował się dowiedzieć od niego, gdzie jest położony Gondolin. Oferował mu odzyskanie wolności lub wysoką pozycję w jego armii za wyjawienie tej tajemnicy. Húrin jednak nie ugiął się – dumnie i szyderczo odpowiadał Władcy Ciemności, nie zdradził też tajemnicy królestwa Turgona. Morgoth rzucił więc na niego i jego rodzinę klątwę i kazał uwięzić na kamiennym siedzisku na zboczu Thangorodrimu. Tak też miało się stać, lecz opowieści i pieśni nie wspominają, że Hurin kiedykolwiek błagał Morgotha o miłosierdzie lub o śmierć dla siebie czy też dla swoich ukochanych^[6].

Przez kolejne lata Władca Ciemności przedstawiał mu fałszywe losy rodziny, zatajając albo zniekształcając każdą dobrą wiadomość^[7], szczególnie oczerniając Thingola i Melianę. W rok po tragicznej śmierci Túrina i Niënor (502), Morgoth wypuścił postarzałego Húrina, chcą go jeszcze wykorzystać do swych celów. Uwolniony przebywał przez krótki czas w ojczystym Dor-lóminie, lecz nieliczni Edainowie unikali go, myśląc że przeszedł na stronę Morgotha. Rozgoryczony bohater skierował się w okolice gór Crissaegrimu, bezskutecznie nawołując Turgona. W ten sposób jednak zdradził śledzącym go szpiegom Morgotha przybliżone położenie Gondolinu. Wędrując dalej dotarł do Brethilu, do Kamienia Nieszczęśliwych, gdzie był pochowany Túrin. Spotkał tam swoją żonę, Morwenę. Umarła na jednak następnego dnia. Pogrzebawszy ją, ogarnięty gniewem i pragnieniem zemsty, Húrin ruszył do ruin Nargothrondu. Zabił tam krasnoluda Mîma, który wcześniej zdradził Túrina i zabrał stamtąd sławny naszyjnik Nauglamír. Podążył następnie do Menegroth, gdzie rzucił naszyjnik pod stopy Thingola ze słowami: Przyjmij tę zapłatę za rzetelną opiekę nad moją żoną i moimi dziećmi^[7]. Jednak pod wpływem słów Meliany gniew Húrina wygasł i zrozumiał że Morgoth go okłamywał. Pozostawiwszy Nauglamír jak dar od człowieka, który niczego nie ma^[6] i jako pamiątkę po nim, opuścił Doriath. Przez jakiś czas samotnie wędrował po Beleriandzie. Utraciwszy bliskich i sens życia w końcu rzucił się w głębię zachodniego morza. Tak zginął najpotężniejszy z wojowników, jakich wydało plemię śmiertelnych ludzi^[7].

Húrin, po swej matce (pochodzącej z spośród Haladinów) odziedziczył niezbyt imponującą postawę i był niższy od Edainów z Trzeciego Rodu. Jednak tak jak ojciec i dziadek Hador, miał jasną karnację i złote włosy. Był silny, zwinny i wytrzymały. W sercu mocno zbudowanego i porywczego młodzieńca ogień palił się jednak płomieniem równym, świadczącym o silnej woli i wytrzymałości. Spośród wszystkich ludzi Północy, on najwięcej poznał sekretów Noldorów^[5]. Nosił przydomek Thalion – Nieugięty, Silny, bowiem nikt go nie złamał, nawet Morgoth. Sława tego wielkiego wojownika była bardzo żywa pośród elfów i ludzi.

Imię Húrin pochodzi z języka sindarin^[1] i znaczy w tej mowie Ożywione serce. Przydomek Thalion jest również słowem sindarińskim.

[edytuj] Húrin w Księdze zaginionych opowieści

Postać Húrina pojawia się już w Księdze zaginionych opowieści, zbiorze najwcześniejszych prac mitologicznych Tolkiena. Nosi tam imię Úrin. Pewne informacje o nim znajdują się w szkicach dotyczących Bitwy Nieprzeliczonych Łez (tom 1 Księgi zaginionych opowieści, tekst Opowieść Gilfanona), jednak pełną historię jego życia zawiera Opowieść o Turambarze (tom 2). Wedle tego tekstu losy jego przedstawiają się następująco:

Úrin, władca ludzi, u boku elfów wyrusza do walki z Melkiem (wcześniejsza forma imienia Melkor). Podczas Bitwy Nieprzeliczonych Łez on i jego podkomendni walczą do końca. Sam Úrin dostaje się do niewoli. Melko chce go wykorzystać jako szpiega, by odnalazł Turonda (Turgona), któremu udało się przeżyć bitwę i wycofać w bezpieczne miejsce. Úrin jednak odmawia i nie daje się złamać, więc Melko każe go przykuć do wysokiej góry. Rzuca też klątwę na niego i jego rodzinę oraz Úrinowi podarował zdolność widzenia rzeczy odległych, tak by mógł na własne oczy dojrzeć niejedno nieszczęście (...) i by cierpienia bezradności doznawał, magią będąc spętanym^[8]. Przez kolejne lata widzi tragiczne losy żony Mavwiny (Morweny), syna Túrina i córki Nienóri (Niënor Níniel). Gdy jego dzieci zginęły, Melko wypuścił go, oskarżając przy tym elfy o tchórzostwo, a zwłaszcza Tinwelinta (Thingola), u którego przez jakiś czas przebywali jego bliscy. Úrin, któremu wciąż duszę zatruwały te słowa, zebrał z czasem oddział wolnych wojowników. Na jego czele zapuścił się do jaskiń Rodothlimów, elfów wśród których przez dłuższy czas żył Túrin i których siedziby zniszczył smok Glorund (Glaurung). Tam Úrin zabija krasnoluda Mîma, strażnika smoczego skarbu, który jednak przed śmiercią rzuca klątwę na całe to bogactwo. Oddział zabiera cały majątek i przybywa do siedziby Tinwelinta. Úrin zostawia królowi cały skarb jako obelgę dla niego (Weź go, tchórzliwy królu, i ciesz się, że są jeszcze odważni ludzie gotowi ci znosić bogactwa^[9]. ) i odchodzi. Osiedla się w krainie Hisilómë (Hithlum), gdzie umiera między ludźmi. Ponoć po śmierci jego cień, wraz z cieniem Mavwiny, nawiedzał miejsce zgonu swoich dzieci, nim oboje odeszli do Mandosu.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ ^{1,0 1,1} W pełnej formie, nieskróconej, imię to brzmiało Húrind.
2. ↑ Ta forma występuje we wszystkich wydaniach Silmarillionu sprzed 2006 roku.
3. ↑ Daty dotyczące Pierwszej Ery podane są za hipotetyczną chronologią tej ery autorstwa Roberta Fostera (Encyklopedia Śródziemia) opracowaną tylko na podstawie Silmarillionu.
4. ↑ Cytat z Silmarillionu (tekst Quenta Silmarillion, rozdział 18) w przekładzie Marii Skibniewskiej.
5. ↑ ^{5,0 5,1} Cytat z Niedokończonych opowieści (cześć I Pierwsza Era, tekst Narn i Hîn Húrin. Opowieść o dzieciach Húrina) w przekładzie Radosława Kota.
6. ↑ ^{6,0 6,1 6,2} Cytat z Silmarillionu (tekst Quenta Silmarillion, rozdział 20) w przekładzie Marii Skibniewskiej.
7. ↑ ^{7,0 7,1 7,2} Cytat z Silmarillionu (tekst Quenta Silmarillion, rozdział 22) w przekładzie Marii Skibniewskiej.
8. ↑ Cytat z Księgi zaginionych opowieści (tom 2, tekst Opowieść o Turambarze) w przekładzie Radosława Kota.
9. ↑ Cytat z Księgi zaginionych opowieści (tom 2, tekst Opowieść o Turambarze) w przekładzie Radosława Kota.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Húrin przed Morgothem (Ted Nasmith)
• Húrin spotyka Morwenę