Hanowerscy ambasadorzy

Z Wikipedii

flaga Elektoratu Hanoweru używana od 1690 roku

W roku 1714 Elektor Jerzy-Ludwik-Jerzy I Hanowerski zasiadł na tronie Brytyjskim. Dotąd państwa te nie miały ze sobą właściwie nic wspólnego. Jeszcze w 1702 roku do Anglii jako poseł Hanoweru przybył Ernst August von Platen-Hallermund.

Niemieccy ministrowie Elektora-Króla Jerzego tacy jak Andreas Gottlieb Bernstorff i Roberthon pomagali królowi-elektorowi spleść hanowerską i brytyjską politykę w jedną całość. Jednak takie działania jak używanie floty brytyjskiej do realizacji celów hanowerskiej polityki; jak manewry odstraszające wobec Rosjan na Bałtyku w latach 1719, 1720 i 1721, budziły zdecydowany sprzeciw Brytyjskich parlamentarzystów. Jeden z nich Robert Walpole w latach 1717 - 1721 stoczył z Bernstorffem prawdziwą zimną wojnę o wpływy.

Brytyjczycy specjalnie uchwalili ze strachu przed Bernstorffem ustawę Enlistment in Foreign Service Act (1713) zwaną w skrócie Foreign Act , która stwierdzała, że ministrem w Wielkiej Brytanii może być tylko Brytyjczyk. jeszcze William Pitt, 1. hrabia Chatham tropił wszelkie przejawy poświęcania interesów brytyjskich dla interesów "podławego Elektoratu" Hanowerskiego.

Mimo wszystko Hanowerczykom udało się częściowo zespolić aparaty dyplomatyczne obu państw. Sztandarowym przykładem jest tu misja jaką w latach 1714-1719 Friedrich Christian Weber pełnił w Rosji, jako reprezentant obu dworów; brytyjskiego i hanowerskiego.

Po kongresie wiedeńskim (1815) tego typu więzy między obu państwami rozluźniły się znacznie, a po 1832 pękły zupełnie.