Haubica wz. 1914/1919 kal. 100 mm

Z Wikipedii

100 mm haubica wz. 1914/1919
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Rodzaj	haubica
Historia
Produkcja seryjna	1928 - 1939
Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	100 mm
Długość lufy	24 kalibry
Donośność	9600 – 9800 m
Prędkość pocz. pocisku	395 m/s
Długość	5,48 m
Szerokość	1,85 m
Wysokość	1,72 m
Masa	1501 kg (na stanowisku bojowym) 2600 kg (marszowa)
Kąt ostrzału	- 7,5º do + 48º (w pionie)
Jednostka ognia	Amunicja: pociski odłamkowo-burzące pięciu wzorów, ciężar pocisku do 16 kg
Szybkostrzelność	8 strz./min.

100 mm haubica wz. 1914/1919 polskie oznaczenie czechosłowackiej haubicy Skoda 100 mm houfnice vz 14/19 opracowanej w zakładach Škoda w Pilznie

[edytuj] Użycie w Wojsku Polskim

Jeden z wariantów tej haubicy zakupiony został przez Polskę wraz z licencja na jej produkcję. Na podstawie licencji uruchomiono w 1928 roku jej produkcję w zakładach w Starachowicach, a w 1938 roku także Stalowej Woli. W Polsce budowano nieco ulepszone modele tej haubicy: wz. 1914/1919P i wz. 1914/1919A.

We wrześniu 1939 roku Wojsko Polskie dysponowało ok. 900 haubicami tego typu. Stanowiły one – obok armat 75 mm – wyposażenie pułków artylerii lekkiej, w których jeden dywizjon miał 12 haubic. Haubice wz. 1914/19 choć ustępowały najnowszym haubicom niemieckim, były najmniej zużyte i mimo przestarzałego ciągu konnego skutecznie służyły podczas wojny obronnej we wrześniu 1939 roku. Istniała także wersja przystosowana do holowania przez ciągnik artyleryjski C4P stosowana w 1 Pułku Artylerii Motorowej w 10 Brygadzie Kawalerii. Haubica ta stosowana również była w pociągach pancernych.