Helm Żelaznoręki

Z Wikipedii

Helm Żelaznoręki – fikcyjna postać ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.

Wspominają o nim bohaterowie Władcy pierścieni. Informacje na jego temat znajdują się w Dodatkach do trzeciego tomu powieści.

Postać ta nie pojawia się w ekranizacji Władcy pierścieni (reżyseria Peter Jackson).

• W angielskim oryginale – Helm Hammerhand
• Przekład Marii Skibniewskiej – Helm Żelaznoręki, Helm Młot
• Przekład Jerzego Łozińskiego – Helm Kamienna Dłoń
• Przekład Marii i Cezarego Frąców – Helm Młotoręki, Helm Młociarz

Helm Żelaznoręki (ur. 2691 rok Trzeciej Ery – zm. 2759 rok Trzeciej Ery) – Rohirrim, dziewiąty król Rohanu. Był synem Grama. Miał siostrę imieniem Hilda. Na tron wstąpił w 2741 roku. Panował do końca swego życia, przez 18 lat. Znany był zarówno ze swego posępnego charakteru, jak i wielkiej siły (zawdzięczał temu swój przydomek Żelaznoręki). Na czas jego rządów przypadł konflikt z Frecą, jednym z wielmożów, który lekceważył króla. Monarcha mimo iż mu nie ufał, wzywał go na narady. W czasie jednej z nich (w 2754 roku) Freca ciężko go obraził. Helm, po zakończeniu narady uderzył Frecę pięścią tak mocno, iż ten wkrótce umarł. Jego syna, Wulfa, ogłosił wrogiem królewskim, lecz nie udało mu się go pojmać. Cztery lata później (2758 rok) Rohan został zaatakowany z dwóch stron: od wschodu przez Easterlingów, a z zachodu przez Dunlendingów (pod wodzą Wulfa) i Korsarzy z Umbaru. Helm nie mógł liczyć na pomoc z Gondoru, który sam został zaatakowany. Rohirrimowie pod wodzą króla zostali pokonani w bitwie u brodów na Isenie. Musieli cofnąć się do twierdzy Súthburg i ukrytego za nią wąwozu (nazwanego później Helmowym Jarem). Helm, gdy wrogowie zajęli prawie całe królestwo, bronił się tam przez całą Długą Zimę. Zarówno Rohirrimowie, jak i ich nieprzyjaciele, cierpieli w tym czasie wielki głód. Wygłodniały i zrozpaczony Helm (w wojnie stracił obu synów, Haletha i Hámę) stał się straszny. Samotnie zakradał się do obozowiska przeciwników i gołymi rękami dusił zaskoczonych Dunlendingów. Ci zaś panicznie się go bali i nie śmieli zaatakować. Opowiadali o nim, że dopóki chodzi bez broni oręż się go nie ima (..), jeśli innego jadła nie znajdował, pożerał ludzkie mięso^[1]. Podczas jednej ze swoich wypraw Helm stracił życie – zamarzł na śmierć. Pewnego ranka ludzie ujrzeli białą postać nieruchomo stojącą na szańcu i samotną (...). To był Helm, martwy skamieniały, nie ugiął jednak kolan^[1]. Jego ciało spoczęło wpierw w Súthburgu, a po wypędzeniu Dunlendingów, pochowano go na Mogilnym Polu.

Helm był ostatnim władcą z Pierwszej Dynastii Rodu Eorla. Tron po nim objął Fréaláf, syn jego siostry. Monarcha miał jeszcze jedno dziecko, córkę, której losy nie są znane.

Pamięć o Helmie i jego czynach była bardzo żywa w Rohanie. Śpiewano o nim liczne pieśni.

Imię Helm pochodzi z języka rohirrimskiego^[2] i znaczy w tej mowie Obrońca.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ ^{1,0 1,1} Cytat z Powrotu króla (Dodatek A, rozdział III Ród Eorla) w przekładzie Marii Skibniewskiej.
2. ↑ W rzeczywistości to słowo z języka staroangielskiego (helm – obrońca).