Henri de Lubac
Z Wikipedii
Henri de Lubac właściwie Henri-Marie de Lubac (ur. 20 lutego 1896, zm. 4 września 1991) - francuski jezuita, kardynał, jeden z najwybitniejszych teologów katolickich XX wieku.
Urodzony w 1896 (piętnaście lat później niż Teilhard de Chardin) w Cambrai, wstąpił w 1913 do Towarzystwa Jezusowego. Tak jak Teilhard uczestniczył na froncie w pierwszej wojnie światowej, podczas której został ranny, co jak podaje jego późniejszy sekretarz J. Paramell czego skutki były powodem cierpienia przez całe życie . Po wojnie rozpoczął studiował literaturę oraz filozofię w Anglii oraz teologię w Lyonie, w dzielnicy Fourvière (wzniesienie górujące nad całym miastem, gdzie w XIX wieku wzniesiona potężną bazylikę) w jezuickim domu studiów zwanym scholastykatem (dziś zamienionym już na konserwatorium muzyczne), gdzie spotkał się między innymi z H. Urs von Balthasarem oraz właśnie Teilhardem de Chardin. Między 1920 a 1923 studiował filozofię w Maison Saint-Louis w Jersey a następnie pracował w Gimnazjum Notre-Dame de Mongré à Villefranche, gdzie wcześniej uczęszczał Teilhard jako młody chłopak. Następnie do 1926 roku studiował teologię w Hastings w seminarium Orense w Ore Place.
Gdy została wyświęcony zaczął wykładać na wydziale teologicznym w Lyonie, gdzie od 1929 wykładał teologię fundamentalną oraz historię religii . Tam właśnie rozpoczął wraz z J. Daniéou wydawanie serii Sources chrétiennes, która w 2006 świętowała wydanie pięćsetnego tomu. W czasie kolejnej wojny światowej uczestniczył w sile oporu, zakładając wraz z innymi jezuitami P. Chaillet oraz G. Fessard podziemne pismo "Témoignage chrétien" i w ten sposób budując tę chlubną część francuskiej historii drugiej wojny światowej. W ten sposób „wypracował w sobie odważne nastawienie intelektualnego oraz duchowego przeciwstawiania się temu, co niezgodne z jego wiarą”. Napisał wtedy Le Drame de l’humanisme athée, a zaraz po wojnie jedną z najbardziej znanych swoich książek Surnaturel oraz stał się jedną z czołowych postaci tzw. nowej teologii (théologie nouvelle). W związku z tym po opublikowaniu przez Piusa XII encykliki Humani generis był zmuszony zaprzestać nauczania. Wtedy to stając się bardziej religioznawcą i historykiem, poświęcił się analizie buddyzmu oraz napisał Medytacje o Kościele.
Dopiero w 1957 rozpoczął powtórnie nauczać, a w 1960 Jan XXIII wezwał go do Rzymu jako członka teologicznej komisji przygotowującej Sobór Watykański II, w którym aktywnie uczestniczył . W 1983 Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, a obecnie można chyba zauważyć renesans jego myśli, związany bez wątpienia z następującą powoli reinterpretacją Soboru Watykańskiego II .
