Henryk Grohman

Z Wikipedii

Henryk Grohman (1862 - 1939), łódzki fabrykant, dziedzic imperium Ludwika Grohmana. Jeden z czterech synów Ludwika, który przejął prowadzenie firmy po śmierci ojca i postanowił wprowadzić zmiany. Rozbudował zakład i postawił nowoczesny wielowydziałowy kombinat włókienniczy.

Głównym obiektem rozbudowującej się fabryki była wielka tkalnia mechaniczna zlokalizowana przy ul. Targowej. Wiodła do niej monumentalna brama zwana potocznie "beczkami grohmanowskimi".

"Beczki Grohmana" już wkrótce stały się symbolem całego przedsiębiorstwa i jednym z najbardziej znanych symboli ówczesnej Łodzi przemysłowej. W 1899 r. firma Grohmanów przekształciła się w spółkę akcyjną.

Ważnym elementem "królestwa Grohmanów" były również pałace i wille budowane i rozbudowywane przez kolejnych członków rodziny. W 1881 r. naprzeciwko skromnego domu Traugotta Grohmanna i grohmanowskiej fabryki stanęła piękna neorenesansowa willa według projektu Hilarego Majewskiego.

W 1921 r. firma Scheiblerów połączyła się z fabryką Grohmanów wskutek czego powstał największy kompleks przemysłowy Łodzi - wielkie Zjednoczone Zakłady Włókiennicze Karola Scheiblera i Ludwika Grohmana - Spółka Akcyjna w Łodzi.

Był też mecenasem kultury. Zbierał grafikę polską i obcą, interesował się sztuką wschodu. Zapraszał do swego domu artystów, w sali balowej urządzał koncerty fortepianowe, grał tam między innymi Paderewski, gościł Witkacy.

Był znawcą dzieł sztuki i kolekcjonerem. Bogaty zbiór egzotycznych instrumentów muzycznych zapisał na rzecz Muzeum Etnograficznego w Warszawie (niestety spłonął on w 1939 roku), zdeponowane przez niego w Muzeum Narodowym skrzypce Stradivariusa uległy zniszczeniu podczas działań wojennych. Do Muzeum Narodowego przekazał zbiory ceramiki i grafiki japońskiej, które gromadził przed 1914 r. Bogaty zbiór grafik japońskich oddał do Gabinetu Rycin Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego.

Był pierwszym prezesem Łódzkiego Towarzystwa Muzycznego.

Pochowany w rodzinnym grobowcu Grohmanów na Cmentarzu Starym w Łodzi