Hermann von Salza

Z Wikipedii

Hermann von Salza herbu Lilium (ur. ok. 1179, zm. 20 marca 1239 w Salerno) – wielki mistrz zakonu krzyżackiego w latach 1209-1239, faktyczny twórca potęgi zakonu.

Pochodził z rodu ministeriałów zależnych od landgrafów Turyngii i palatynów Saksonii.

Do Ziemi Świętej wyruszył w 1196 r. W 1216 r. spotkał i zaprzyjaźnił się z cesarzem Fryderykiem II, stając się szybko jego zaufanym człowiekiem. Wybitne talenty dyplomatyczne von Salzy ujawniły się podczas pośrednictwa w sporach cesarza z papieżem i miastami lombardzkimi oraz podczas rozmów z królem Danii, Waldemarem II, i w trakcie organizacji cesarskiej wyprawy krzyżowej. Spowodowało to wzrost jego osobistego znaczenia oraz wzrost wpływów i znaczenia Krzyżaków, a także zdobycie przez nich licznych nadań ziemskich.

W 1215 r. von Salza uzyskał dla zakonu wielką darowiznę ziemską na Węgrzech, jednak w 1225 r. została ona cofnięta w związku ze złamaniem przez Krzyżaków warunków jej przyznania. Jednak już w 1226 r. wielki mistrz, dzięki swoim rozległym kontaktom i talentom dyplomatycznym, zdobył od księcia Konrada mazowieckiego nadanie w postaci ziemi chełmińskiej i w 1228 r. wysłał pierwszych dwóch rycerzy zakonnych do Polski.

Jego liczne podróże dyplomatyczne spotkały się w końcu z protestem kapituły generalnej Zakonu obawiającej się zaniedbywania spraw zakonnych przez wielkiego mistrza. Nie powstrzymało to jednak jego licznych eskapad dyplomatycznych.

Zmarł w Salerno we Włoszech, a jego trumna spoczęła w krzyżackiej kaplicy w Barletta w Apulii.