Hiperdoncja

Z Wikipedii

	Zęby nadliczbowe
(dentes supernumerarii)
ICD-10:	K00.1
K00.1.0 {{{X.0}}}
K00.1.1 {{{X.1}}}
K00.1.2 {{{X.2}}}
K00.1.3 {{{X.3}}}
K00.1.4 {{{X.4}}}
K00.1.5 {{{X.5}}}
K00.1.6 {{{X.6}}}
K00.1.7 {{{X.7}}}
K00.1.8 {{{X.8}}}
K00.1.9 {{{X.9}}}

Zdjęcie radiologiczne wewnątrzustne pokazujące obecność zębów nadliczbowych.

Hiperdoncja, zwiększenie liczby zębów (łac. hyperdontia, z gr. νπερ = zbyt dużo + οδοντ = ząb + -ια), ang. hyperdontia) – zaburzenie rozwojowe polegające na obecności zębów nadliczbowych (dentes supernumerarii) o nieprawidłowej budowie albo prawidłowo zbudowanych zębów dodatkowych (dentes supplementarii). Często ograniczona przestrzeń w łuku zębowym powoduje, że zęby nadliczbowe i dodatkowe ulegają zatrzymaniu. Zaburzenie najczęściej dotyczy zębów siecznych i przedtrzonowych, najrzadziej zębów trzonowych. Zęby nadliczbowe występujące w okolicy zębów trzonowych nazywamy zębami zatrzonowymi (dentes distomolares) i przytrzonowymi.
Objawy tego zaburzenia rozwojowego wynikają najczęściej z zaburzenia funkcji stawu skroniowo-żuchwowego.
Hiperdoncja może stanowić część obrazu klinicznego zespołów wad wrodzonych, takich jak:

• dysplazja obojczykowo-czaszkowa,
• zespół Gardnera,
• zespół LEOPARD,
• zespół ustno−nosowo−palcowy.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Hiperdoncja na stronie Geneva Foundation for Medical Education and Research (en)

Przeczytaj też zastrzeżenia dotyczące pojęć medycznych na Wikipedii!
Wikiprojekt: Nauki medyczne • Portal: Nauki medyczne