Humbert II

Z Wikipedii

Humbert II, wł. Umberto II (ur. 15 września 1904 , w Racconigi; zm. 18 marca 1983, w Genewie) - z dynastii sabaudzkiej, syn Wiktora Emanuela III i królowej Eleny Czarnogórskiej. Król Włoch (9 maja, 1946 - 12 czerwca, 1946). Ze względu na zaledwie miesięczny okres panowania nazwany Królem Maja (wł. Re di Maggio).

Humbert, bardzo przystojny, kulturalny, wykształcony i wysportowany książę Piemontu, jedyny syn wychowany wśród czterech sióstr, był ulubieńcem rodziców i całych Włoch.

8 stycznia 1930, w Rzymie poślubił Marię Józefę Belgijską (ur. 4 sierpnia 1906 - zm. 27 stycznia 2001) - córkę Alberta I Koburga i jego żony Elżbiety Gabrieli Bawarskiej. Mieli czworo dzieci:

• Maria Pia (ur. 1934),
• Wiktor Emanuel IV (ur. 1937), książę Neapolu, pretendent do tronu Włoch,
• Maria Gabriella (ur. 1940),
• Maria Beatrice (ur. 1943).

W czasie zaręczyn Marii Józefy i Humberta odbyła się nieudana próba postrzelenia księcia. Uroczystości ślubne były bardzo wystawne. Maria była bardzo zakochana w mężu, który traktował ją z znacznie większą rezerwą. Jego chłód, a później obojętność sprawiły, że małżonkowie coraz bardziej oddalali się od siebie tym bardziej, że nie mieli wiele wspólnych zainteresowań.

Humbert przejął władzę, gdy jego ojciec abdykował na jego rzecz. Od samego początku starał się wiele podróżować po kraju, by spotykać się jak najczęściej z poddanymi, którzy okazywali mu swą lojalność.

Humbert II panował zaledwie 33 dni. Zrezygnował z piastowania urzędu królewskiego po referendum, które niewielką większością głosów zadecydowało o wprowadzeniu we Włoszech ustroju republikańskiego. Aktu abdykacji nie podpisał. Emigrował do Szwajcarii, a następnie Portugalii.

W przeciwieństwie do innych rodzin królewskich, które zmuszone do ucieczki pozostawiały w ojczyźnie swoje dobra, Humbert dysponował olbrzymim majątkiem. Król narzucił sobie ścisły rozkład dnia: ranki poświęcał na skrupulatną lekturę włoskiej prasy i korespondencji, popołudniami przyjmował wizyty, a także redagował orędzia i odezwy. Pozwalał sobie jedynie na krótkie chwile odpoczynku: spacerował wówczas wzdłuż dzikiego portugalskiego wybrzeża lub też spędzał wieczory w teatrze.