Identyfikator (programowanie)

Z Wikipedii

Identyfikator – podstawowa jednostka leksykalna określonego języka programowania, tworzona przez programistę zgodnie ze składnią danego języka programowania, służąca identyfikacji i odwoływaniu się do określonego elementu kodu źródłowego.

[edytuj] Zastosowanie identyfikatorów

Identyfikatory stosuje się do nazwania i identyfikacji takich elementów programu jak:

• stałe
• zmienne
• typy
• etykiety
• pola struktur i klas
• parametrów
• podprogramów (procedur, funkcji, metod, makr)
• klas
• modułów, pakietów, bibliotek itp.
• programy

[edytuj] Tworzenie identyfikatorów

Tworzenie identyfikatorów w określonym języku programowania odbywa się w oparciu o reguły określone w składni danego języka programowania. Powiązanie identyfikatora z określonym elementem następuje w deklaracji. W poszczególnych językach zasady są różne, przy czym różnice te dotyczą:

• dopuszczalnych znaków, z których można tworzyć identyfikator,
• dopuszczalnej długości identyfikatora,
• liczby znaków znaczących (branych pod uwagę przez translator) w identyfikatorze,
• dopuszczalnych znaków, od których może rozpoczynać się identyfikator,
• rozróżniania wielkich i małych liter.

Najczęściej spotykane przypadki to:

• identyfikatory mogą składać się z: liter, znaku podkreślenia ("_") i cyfr, przy czym pierwszy znak identyfikatora nie może być cyfrą

  Poprawne identyfikatory: _A, idnetyfikator, zz12, a1b2_c3, ala_ma_kota

  Niepoprawne ciągi: 12w, as y, 12_AS

  Przykładowe języki programowania: C, C++, Pascal, PL/1, PL/M, Modula-2 i wiele innych

• identyfikator może składać się z dowolnych znaków

  Przykładowe języki programowania: Forth

• identyfikator może być jednym z określonych w składni słowem (ciągiem znaków), dotyczy to nielicznych, historycznych lub specjalizowanych języków

  Przykładowe języki programowania: asembler MOTIS dla Mera 300

  Poprawne identyfikatory (MOTIS): Q1, Q2 ... Q77

W większości języków programowania składnia określa listę słów kluczowych. Słowa te, mimo że najczęściej spełniają kryteria wynikające z zasad tworzenia identyfikatorów w danym języku programowania, są w większości przypadków, słowami zastrzeżonymi służącymi identyfikacji instrukcji i nie mogą być stosowane jako identyfikatory, np. C, C++, Pascal.

• Przykłady w języku Pascal: while, if, then i inne

  Przykłady w języku C: while, if, switch, break i inne

Istnieją jednak języki programowania o tak skonstruowanej składni, że słowa kluczowe nie są zastrzeżone i mogą być stosowane jako identyfikatory, choć nie jest to zalecane ze względu na złą czytelność kodu źródłowego.

/* przykład w PL/1 */

DECLARE WHILE DECIMAL FLOAT (8);

…

DO WHILE (WHILE<0);

…

END;

W wielu językach tworzenie etykiet różni się od zasad tworzenia identyfikatorów dla innych elementów programu. W tym zakresie mogą występować następujące przypadki:

• etykietę tworzy się tak jak identyfikator
• etykieta może być:
  • identyfikatorem
  • innym określonym ciągiem znaków
• zasady tworzenia identyfikatorów są całkowicie odmienne od zasad tworzenia identyfikatorów (np. Basic, w którym etykietami są numery wierszy).

Na przykład w języku Pascal etykietą może być identyfikator lub ciąg znaków składający się z cyfr, przy czym zera znaczące nie mają wpływu na wartość etykiety („0011” jest tą samą etykietą co „11”).