II wojna perska

Z Wikipedii

II wojna perska miała miejsce w latach 480-449 p.n.e., lecz jej apogeum przypadło na pierwsze dwa lata wojny 480-479 p.n.e. Kolejne lata to już tylko sporadyczne zatargi pomiędzy Persją a koalicją miast greckich, mające na celu wyzwolenie greckich osad w Azji Mniejszej zajętych przez Persję podczas pierwszej wojny.

W 480 p.n.e. r. Grecja została ponownie zaatakowana przez Persów. Hellenowie po zwycięskiej bitwie pod Maratonem (490 p.n.e.) byli już jednak przygotowani na atak wroga. Armia perska pod wodzą króla Kserksesa liczyła ok. 100 tys. ludzi i ok. 1000 okrętów.

Spis treści

1 Kalendarium II wojny perskiej (480-449 p.n.e.)
2 480-479 p.n.e.
3 478-468 p.n.e.
4 467-449 p.n.e.
5 Zobacz też

[edytuj] Kalendarium II wojny perskiej (480-449 p.n.e.)

480 p.n.e. – bitwy morskie pod Salaminą, Skiatos i Artemision
480 p.n.e. – bitwy pod Termopilami i Psytaleą
479 p.n.e. – bitwa pod Platejami
479 p.n.e. – bitwa pod Mykale (Grecy pod Leontychidasem pokonali 60 tys. Persów pod Tigranesem (poniósł śmierć)
476 p.n.e. – oblężenie Eion
468 p.n.e. – bitwa pod Eurymedonem
467 p.n.e. – bitwa morska pod Sidrą
455 p.n.e. – oblężenie wyspy Prosopitis
450 p.n.e. – oblężenie Kition (Larnaca)
449 p.n.e. – bitwa morska pod Famagustą

[edytuj] 480-479 p.n.e.

Do pierwszego poważnego starcia doszło w wąwozie termopilskim, który był jedynym dostępnym przejściem z północy na południe. Pod Termopilami Persowie odnieśli ogromne straty jednak za sprawą zdrajcy greckiego Efialtesa udało im się pokonać 300 pozostawionych do obrony przejścia Spartan pod wodzą Leonidasa. Jednocześnie z wycofaniem się wojsk greckich spod Termopil, spod przylądka Artemizjon wycofała się dowodzona przez ateńczyka Temistoklesa flota, broniąca cieśniny między kontynentem a wyspą Eubeą, w kierunku Pireusu.

Ta sama flota, złożona w większości z okrętów ateńskich, kilka miesięcy później pokonała flotę Persów w bitwie pod Salaminą. Po bitwie ocalała flota Kserksesa odpłynęła do Azji, a król nakazał Mardoniosowi zimującemu ze swoją armia lądową w Tessalii powrót do Grecji. W następnym roku Grecy pokonali Persów na lądzie pod Platejami i na morzu u przylądka Mykale. Pod Platejami zginął Mardonios, a jego armia została rozproszona. Pobici Persowie opuścili Grecję.

[edytuj] 478-468 p.n.e.

W 478 p.n.e. r. grecka flota pod wodzą Pausaniasa opanowała ziemie późniejszego Bizancjum a na Cyprze doszło do antyperskiego powstania. W tym samym roku na skutek nieporozumień w dowództwie greckim Peloponezyjczycy wycofali się do Grecji. W 477 p.n.e. r. powstał Związek Attyjsko-Delijski pod przywództwem Aten, skierowany przeciwko ewentualnemu atakowi perskiemu. Związek został rozwiązany dopiero w 404 r. p.n.e.

[edytuj] 467-449 p.n.e.

Kolejne walki przyniosły kilka sukcesów Grekom. W 467 p.n.e. r. Kimon pokonał flotę perską, a w 459 p.n.e. r. Ateny wysłały 200 okrętów jako wsparcie powstania antyperskiego w Egipcie. Flota została jednak rozbita przez Persów w 454 p.n.e. r., gdy ci poprowadzili kontratak znad Nilu w okolice Memfis. W 450 p.n.e. r. Grecy ponownie wsparli swoją flotą kolejne powstanie egipskie, jednak te zakończyło się niepowodzeniem co doprowadziło do utraty Cypru na rzecz Persów. W końcu w 448 p.n.e. r. dzięki wstawiennictwu Peryklesa zawarto pokój z Persją w Kallias. Po walkach wzrosło znaczenie Aten co miało wkrótce doprowadzić do dwóch wojen ze Spartą (wojny peloponeskie) o hegemonię w całej Helladzie.