Izabella Działyńska
Z Wikipedii
Izabella Działyńska, właściwie: Izabella Elżbieta z Czartoryskich Działyńska (ur. 14 grudnia 1830 w Warszawie, zm. 18 marca 1899 w Mentonie) – polska malarka-amatorka, kolekcjonerka dzieł sztuki.
Była córką księcia Adama Jerzego Czartoryskiego i Anny Zofii z domu Sapieha. Wychowywała się w Paryżu, w atmosferze konserwatywnej (Hotel Lambert). Od młodości kolekcjonowała dzieła sztuki. W 1857 poślubiła wielkopolskiego ziemianina Jana Działyńskiego. Małżeństwo to pozostało bezdzietne.
Prowadziła Instytut Polski przy Hotelu Lambert, odbywała liczne podróże po Europie, a także Algierii, Egipcie i Ziemi Świętej. Przez większość życia mieszkała w Paryżu, a od ślubu częściowo także w Gołuchowie, które w 1872 przejęła od męża za pożyczone mu pieniądze na cele powstania styczniowego. Zainicjowała m.in. kolekcję waz antycznych, grafik, obrazów, mebli artystycznych. Zamek w Gołuchowie przebudowała – częściowo według własnej koncepcji – na muzeum, a za pomocą utworzonej w 1893 ordynacji gołuchowskiej zapewniła muzeum środki na utrzymanie. Dążyła do odtworzenia dawnej świetności rezydencji gołuchowskiej, stanowiącej niegdyś siedzibę rodu Leszczyńskich.
[edytuj] Źródła
- Teresa Jakimowicz, Elżbieta Działyńska, w: Wielkopolski Słownik Biograficzny, Warszawa-Poznań 1981
- Róża Kąsinowska, Gołuchów. Rezydencja magnacka w świetle źródeł, Ośrodek Kultury Leśnej w Gołuchowie 2006, ISBN 0-83-922-141-1-0
- Danuta Marek, Ordynacja gołuchowska Izabelli z Czartoryskich Działyńskiej (1830-1899), Muzeum Narodowe w Poznaniu 1994, ISBN 83-85296-20-4
