Izajasz Boner

Z Wikipedii

Ojciec Izajasz Boner zwany błogosławionym (ur. 1399 w Krakowie, zm. 8 lutego 1471 w Krakowie) - polski duchowny katolicki, augustianin, sługa Boży Kościoła katolickiego.

Jego imię jest nieznane (najczęściej podaje się wersje Fryderyk oraz Ambroży), wiadomo jedynie, iż pochodził z zamożnej krakowskiej rodziny: jego ojciec zasiadał w radzie miasta, piastował również funkcję kierownika mennicy królewskiej. Do rezydującego w kościele św. Katarzyny na krakowskim Kazimierzu zakonu eremitów przystąpił prawdopodobnie posiadając już pewne wykształcenie, wtedy też przyjął zakonne imię Izajasz (od biblijnego proroka Izajasza). Wkrótce wysłany został do szkoły zakonnej w Padwie, po jej ukończeniu (1438) kontynuował edukację na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując, w 1443, tytuł doktora teologii. Od 1450 kierował na UJ katedrą nauk teologicznych, funkcję tę piastował nieprzerwanie przez dwadzieścia lat. Dzięki pracy na uniwersytecie poznał wiele osobistości działających w tamtym okresie w Krakowie, jego bliskimi przyjaciółmi byli m.in. św. Jan z Kęt, św. Szymon z Lipnicy oraz sługa Boży Michał Giedroyć.

Krótko po podjęciu przez niego pracy na stanowisku wykładowcy na UJ, miało miejsce trzęsienie ziemi, w wyniku którego zniszczeniu uległ kościół św. Katarzyny. Izajasz Boner aktywnie brał udział w jego odbudowie, jego staraniem gruntownej renowacji poddano m.in. znajdujący się w wydzielonej z krużganków kaplicy fresk przedstawiający Matkę Boską Pocieszenia (otoczony do dziś dużym kultem). Legenda głosi, iż kilka lat później, modląc się do tego obrazu słowami Monstra te esse Matrem (Okaż, że jesteś Matką) doprowadził do wskrzeszenia zmarłego dziecka. W pamięci Krakowian zachował się jako bezgranicznie oddany wiernym duszpasterz: wiele pracy poświęcał pomocy potrzebującym, był opiekunem chorych, często dobrowolnie oddawał się pokutom. Pełnił również działalność edukacyjną: zreorganizował kształcenie nowicjuszy w rodzimym zakonie, założył w nim również skryptorium. Przypisuje mu się autorstwo kilu traktatów teologicznych (m.in. "O Najświętszej Trójcy" oraz komentarz do "Ksiąg sentencji" Piotra Lombarda), jednak prawdopodobnie żadne z jego dzieł nie zachowało się do naszych czasów.

Nieformalny kult publiczny Izajasza Bonera, funkcjonujący w Krakowie praktycznie od czasu jego śmierci, umocnił się w XVII wieku. Ku jego czci pisano liczne pieśni i hymny, w 1871 roku wybito medalik upamiętniający jego postać. Grób mnicha, od końca XVIII wieku ulokowany w kaplicy jego imienia, nawiedzany był licznie przez mieszkańców miasta, proszących (w.g. podań, czasem skutecznie) o wstawiennictwo i uleczenie. Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się, po latach starań, w 1997 roku. Rok wcześniej, z inicjatywy kardynała Franciszka Macharskiego, papież Jan Paweł II wyraził formalną zgodę na oddawanie kultu publicznego i kościelnego Izajasza Bonera na terenie Archidiecezji krakowskiej. Od tego czasu pozostaje on, wspólnie z Matką Boską Pocieszenia, św. Katarzyną Aleksandryjską oraz św. Ritą, patronem parafii św. Katarzyny w Krakowie.