Józef Grajnert
Z Wikipedii
Józef Grajnert, działacz oświatowy, folklorysta, ur. 1831 i zm. 1910 w Warszawie pisarz i wydawca.
Jako uczestnik powstania styczniowego aresztowany i zesłany na Sybir, gdzie spędził trzy lata. Po powrocie w roku 1866 założył pierwsze w Królestwie czasopismo ludowe Zorza, które redagował przez 20 lat.
Badania nad folklorem rozpoczął w latach pięćdziesiątych XIX wieku. W 1859 wydał rozprawę "Studia nad podaniami ludu naszego". Był też autorem cennych materiałowo szkiców popularyzatorskich:
- "Wycieczka na Podlasie" (Biblioteka Warszawska 1857)
- "Legenda o osiczynie i leszczynie" (Tygodnik Ilustrowany 1862)
- "O Kaszubach" (Czytelnia Niedzielna 1863)
- "O św. Marynusie" (Tygodnik Ilustrowany 1863)
- "Drzewa podaniowe" (Tygodnik Ilustrowany 1863)
- "O podaniach słowiańskich, a w szczególności o naszych" (Koło Polskie 1866)
- "Sklepienie niebios w podaniach ludowych (Kalendarz Ungra 1867)
- "Kilka pieśni wojackich" (Kaliszanin 1882)
- "Zapiski etnograficzne z okolic Wielunia i Radomska" (ZWAK, t. VI, 1882)
- "Rok przedchrześcijański u nas" (Wędrowiec 1894)
- "Notatki o wsi Topoli" (Wisła t. XVII, 1903)
Ponadto napisał "Podarunek dla ludu naszego" oraz "Podania, powiastki, pieśni i bajki" (1862-1863), "Legendy, powiastki i pieśni" (1893), "Legendy" (1904) oraz scenki rodzajowe dla teatrów amatorskich ("Pan Łapcewicz", "Natura wilka ciągnie do lasu").
[edytuj] Bibliografia
Słownik folkloru polskiego, red. J.Krzyżanowski, Wiedza Powszechna 1965
