Józef Tausz

Z Wikipedii

Józef Tausz pułkownik regimentu piechoty polskiej armii, polski dyplomata działający w początkach XVIII wieku.

W latach 1707-1709 posłował do cara Piotra I. Jego mocodawcami byli: pro-wetyńska Konfederacja sandomierska i hetman polny koronny Adam Mikołaj Sieniawski, który opłacał koszty jego misji, czynił to zresztą bardzo nieregularnie, więc Tausz znajdował się w bezustannych kłopotach finansowych.

Mimo trudności, Tausz zyskał sobie zaufanie Rosjan i ich cara. Przemierzył u boku Piotra I wiele szlaków bitewnych, których zakończeniem była bitwa pod Połtawą (1709). O zaufaniu do Tausza świadczy to, że mógł on oglądać bitwę, mimo, że wszystkich innych dyplomatów obcych państw car trzymał w Moskwie, w obawie przed szpiegostwem.

[edytuj] Źródło

• Historia Dyplomacji Polskiej, tom II 1572-1795 pod red. Zbigniewa Wójcika, PWN Warszawa 1982, s. 362-363.