Jacques Tati
Z Wikipedii
Jacques Tati, właściwie Jacques Tatiszczew (ur. 9 października 1907, zm. 5 listopada 1982) – francuski aktor i reżyser.
Swoją karierę rozpoczynał jako sportowiec grając między innymi zawodowo w rugby i tenisa, później związał się ze sceną musicalową, wystawiał własne przedstawienia, brał udział w projektach innych twórców. Dał się poznać jako bohater krótkich filmów komediowych, które reżyserował Rene Clair.
Chociaż sam nie tworzył filmów niemych, dialog odgrywał w nich marginalną rolę. Żart inscenizacyjny, humor sytuacyjny i charakterystyczna postać kreowana przez Tati w filmach we własnej reżyserii uczyniły z niego w oczach widzów spadkobiercę Bustera Keatona, czy Maxa Lindera. Tworząc komedie starał się zawrzeć w nich refleksję dotyczącą pozycji współczesnego człowieka w świecie i wobec innych ludzi.
Do swoich filmów sam pisał scenariusze, sam je produkował, reżyserował, odtwarzał w nich główną rolę.
Obdarzony nieprzeciętnie wysokim wzrostem, Tati chodzi przygarbiony, w charakterystycznym, przykrótkim płaszczu, z śmiesznym kapelusikiem na głowie i fajką w zębach. W swoich filmach nie gra twarzą, lecz całą swoją sylwetką. Gag, jako taki nie miał w jego filmach charakteru czysto nonsensownej konstrukcji, jak to miało miejsce choćby u braci Marx. W nieporadności postaci, nieprzewidywalności ruchów nie ma nic z klownady, czy farsy, zastępuje je komiczne tło akcji. Bardzo często, co jest swoistym novum, gagi nie wynikają z bezpośredniego sprawstwa głównego bohatera – inne postaci mają pod tym względem równie wiele do powiedzenia.
Jego filmy przemawiają wysmakowaną kompozycją wizualną, dopracowanymi w najdrobniejszych szczegółach wielopiętrowymi gagami sytuacyjnymi nigdy jednak nie odwołującymi się do rubasznego, jarmarcznego humoru. Bohater Tati, czy to pan Hulot, czy listonosz Francois (Dzień świąteczny), to osamotniony człowiek wzbudzający sympatię, skłaniający do refleksji.
W filmach często pojawia się audiowizualna deformacja, gdzie jedne odgłosy zostają zastąpione przez inne, albo jedne rzeczy "udają" drugie. Martwe przedmioty czasami zdają się nabierać pozorów życia, często zupełnie niezauważalnych dla człowieka.
Zachowując do końca niezależność finansową, poniósł klęskę przy produkcji ostatniego swojego pełnometrażowego filmu – Pan Hulot wśród samochodów – realizowanego w nowatorskiej wtedy technice 70mm stereo.
[edytuj] Filmografia
[edytuj] Reżyseria
- 1947: Dzień świąteczny (Jour de Fete)
- 1952: Wakacje pana Hulot (Vacances de Monsieur Hulot)
- 1958: Mój wujaszek (Mon Oncle)
- 1967: Play time
- 1970: Pan Hulot wśród samochodów (Trafic)
- 1974: Parada (Parade)
