Jakub Górka

Z Wikipedii

Jakub Górka (ur. 16 lipca 1864 w Bożęcinie, województwo krakowskie, zm. 8 marca 1917 w Tarnowie), polski duchowny katolicki, historyk Kościoła katolickiego, profesor Seminarium Duchownego w Tarnowie.

Pochodził z rodziny chłopskiej. Ukończył szkołę średnią w Tarnowie, w latach 1885-1889 studiował teologię w tarnowskim Seminarium Duchownym. Po przyjęciu święceń kapłańskich uzupełniał studia z historii Kościoła w Wiedniu. Po powrocie do Tarnowa w 1892 objął stanowisko profesora historii Kościoła w Seminarium Duchownym i pracował w tym charakterze do końca życia. Działał w organizacjach religijnych i charytatywnych, przez pewien czas sprawował mandat radnego miasta Tarnowa. Odbywał liczne podróże, zajmując się m.in. pracą duszpasterską w polskich emigracyjnych środowiskach robotniczych we Francji. Badał sprawę grobowca Bolesława Śmiałego w Osiaku.

Ogłosił szereg prac z historii Kościoła, m.in. Życie św. Anieli Merici i założonego przez nią zakonu urszulanek (1901), Dziewica Orleańska (1911), Żywot i dzieła Bartłomieja Holzhausera (1908), Ks. Wojciech Blaszyński proboszcz w Sidzinie (1914). Publikował na łamach tygodników i dzienników, był również autorem Wspomnień z podróży (1904). Tłumaczył na język polski m.in. Kazania wielkopostne włoskiego duchownego Paolo Segneriego (1902).

Źródła:

• Władysław Węgiel, Jakub Górka, w: Polski Słownik Biograficzny, tom VIII, 1960