Jan Benigier

Z Wikipedii

Jan Janusz Benigier (ur. 18 lutego 1950 w Radomsku), piłkarz polski grający na pozycji pomocnika. Z wykształcenia technik-metalurg.

Wychowanek Stali i Czarnych Radomsko (1965), zawodnik Hali Sportowej Łódź (1966, gdzie pod wodzą Leszka Jezierskiego zdobył tytuł mistrza Polski juniorów), Startu Łódź (1967-1969), Zawiszy Bydgoszcz (1970-1972), Ruchu Chorzów (1972-1980 i 1982-1983), belgijskiego Seresien (1980-1982) i Polonii Bytom (1983-1986). Wyrósł ponad przeciętność w chorzowskim Ruchu, gdzie w ciągu 9 ligowych sezonów (1973-1980 i 1983) rozegrał 229 spotkań, strzelił 74 bramki, 3-krotnie zdobył tytuł mistrza Polski (1974, 1975, 1979) i raz Puchar Polski (1974).

5-krotny reprezentant Polski (4A + 1) zadebiutował w meczu z Argentyną (1976), a zakończył grę w drużynie narodowej podczas spotkania z Irlandią (1976). Po zakończeniu kariery zawodniczej, trener (utarła się opinia, że jest szkoleniowcem, który ratuje piłkarskie drużyny zagrożone degradacją do klas niższych), działacz i sędzia piłkarski, m.in. sekretarz Ruch Chorzów. Mistrz Sportu, odznaczony m.in. Srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Srebrnym Krzyżem Zasługi.

[edytuj] Ciekawostka

Jak sam wspomina, swoje osiągnięcia zawdzięcza w dużej mierze byłemu trenerowi "niebieskich" Michałowi Vicanowi, który pewnego razu zwrócił mu uwagę, że źle wiąże sznurówki przez co nie może trafić piłki z odpowiednią siłą i precyzją.