Jan Bosko

Z Wikipedii

Jan Bosko (ur. 16 sierpnia 1815 r. w Becchi (obecnie Castelnuovo Don Bosco), zm. 31 stycznia 1888 roku w Turynie) – duchowny włoski, założyciel zgromadzenia salezjanów i salezjanek, święty Kościoła katolickiego, patron ministrantów, patron iluzjonistów.

Spis treści

1 Życie Jana Bosko
2 System wychowawczy
3 Atrybuty
4 Zobacz też
5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Życie Jana Bosko

[edytuj] Dzieciństwo

Jan Bosko w wieku 2 lat stracił ojca, Franciszka i od tej pory wychowywała go tylko matka, Małgorzata. Miał dwóch starszych braci, Józefa i Antoniego. Mieszkał w małej rolniczej wiosce. Żył w czasach, w których w jego rodzinnym Piemoncie (obecnie część Włoch) dokonywały się przemiany polityczne.

[edytuj] Nauka

Na przełomie roku 1824/1825 rozpoczął naukę – początkowo u jednego z mieszkańców wsi, później u księdza Lacqua w Capriglio. 26 marca 1826 roku przyjął pierwszą Komunię Świętą w kościele parafialnym w Castelnuovo. W lutym 1827 roku musiał opuścić dom, gdyż jego brat Antoni wywoływał awantury ze względu na jego naukę – uważał, że nie była ona Janowi potrzebna. Znalazł zatrudnienie jako chłopiec stajenny u rodziny Moglia. W listopadzie 1829 roku wrócił do domu. Od tej pory uczył się u księdza Calosso, który mieszkał w Morialdo. W listopadzie 1830 roku ksiądz zmarł. Jan ponownie podjął naukę w grudniu 1831 roku w szkole powszechnej księcia Emanuela Virano w Castelnuovo. Zmiana nauczyciela, na dobrze znanego księdza Moglia, spowodowała, że Jan Bosko postanowił pójść w listopadzie 1831 roku do szkoły w Cheri.

[edytuj] Seminarium

18 kwietnia 1834 roku Jan Bosko spełniał wszystkie warunki i mógł zostać przyjęty do zakonu franciszkańskiego. Był na to zdecydowany, jednak pewien sen zmienił jego zdanie na ten temat. Poradził się księdza Cafasso, który zasugerował mu, by został klerykiem. Posługę kapłańską rozpoczyna 5 czerwca 1841 roku.

[edytuj] Kapłan

Zdjęcie św. Jana Bosko

Swoją posługę kapłańską wykonywał przede wszystkim wśród więźniów i chorych. Dzień 8 grudnia 1841 roku (Święto Niepokalanego Poczęcia NMP) uznaje się za początek jego apostolstwa wśród młodzieży. Pomagał chłopcom znajdować pracę, a także zabierał ich na wycieczki i organizował zabawy. Ksiądz Bosko otworzył pierwsze oratorium dla młodzieży, które znajdowało się na przedmieściach Valdocco 12 października 1844 roku. Było to miejsce zabawy i nauki, które z czasem zostało rozbudowywane. Siedziba oratorium była wielokrotnie przenoszona, aż 5 kwietnia 1846 roku wreszcie znaleziono stałe miejsce na małą szopę należącą do Franciszka Pinardi, od którego odkupiono później cały dom (19 lutego 1851 roku). Kolejne oratorium otwarto 8 grudnia 1847 roku. W 1852 roku Bosko zbudował kościół dla swoich podopiecznych, a rok później rozbudowano oratorium. Później otworzył dla swoich wychowanków zakłady pracy, a całe dzieło rozrastało się w szybkim tempie przez następne lata.

[edytuj] Założenie Zgromadzeń

W dniu 26 stycznia 1854 roku ksiądz Bosko zapowiedział utworzenie Towarzystwa Świętego Franciszka Salezego. Rok później 25 marca zostało ono oficjalnie założone, a pierwszym salezjaninem został Michał Rua, późniejszy następca Jana Bosko. 11 listopada 1872 roku Bosko założył Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki Wiernych. Dwa lata później Zgromadzenie wysłało pierwszych misjonarzy do Ameryki. W międzyczasie w całej Europie powstawały domy salezjańskie. Jednym z nich jest Salezjański Dom Młodzieżowy we Wrocławiu przy ul. B. Prusa 78. Jest tam też Prywatne Gimnazjum Salezjańskie.

Umierając, Bosko zostawił zakon umocniony i posiadający 65 domów. Papież Pius XI beatyfikował Jana Bosko w 1929 roku, a 1 kwietnia 1934 kanonizował.

[edytuj] System wychowawczy

Jan Bosko wprowadził w swoich domach system prewencyjny. Opiera się on w całości na rozumie, religii i miłości wychowawczej. Zakazuje on wszelkiego rodzaju kar cielesnych. Wprowadza obowiązek, aby wychowawca starał się być dla wychowanka przyjacielem, a nie osobą, która go nadzoruje i wymierza odpowiednie kary.