Jan Brodzki
Z Wikipedii
Jan Brodzki (ur. ok 1902, zm. po 1963) – rotmistrz kawalerii, oficer Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych.
Syn Andrzeja Leopolda Brodzkiego. Przed 1926 został przydzielony do służby w 15 Pułku Ułanów Poznańskich. Wielokrotny mistrz jeździecki:
- 1926 - tytuł Mistrza Armii 3 DK na koniu ,,Jegomość’’.
- 1928 - zdobył I miejsce zespołowe w zawodach o Mistrzostwo Korpusu na koniu ,,Łatanym’’.
- 1929 - zdobył tytuł Mistrza Armii na koniu ,,Nelsonie’’.
- 1930 - zdobył w Warszawie tytuł Mistrza Armii na koniu ,,Mój’’.
- 1933 - zdobył III indywidualną nagrodę na koniu ,,Wiking’’.
- 1937 - zdobył tytuł I – go Wicemistrza Armii A.P. w Białymstoku, znowu na ,,Wikingu’’.
W kampanii wrześniowej 1939 dowodził szwadronem ciężkich karabinów maszynowych w 15 Pułku Ułanów Poznańskich. 8 września w ciężkie starciach z nieprzyjacielem pod Górkami Pęcławskimi został ciężko ranny i przewieziony do szpitala. Dowództwo nad szwadronem przejął porucznik Szymon Skorupski. 12 września na wieść o śmierci dowódcy pułku ppłk Tadeusza Mikke, Brodzki z niezaleczonymi ranami i dodatkowo ciężką anginą, wbrew opinii lekarzy, opuścił na własne życzenie szpital i wyruszył w kierunku miejsca stacjonowania Pułku. Po przybyciu na miejsce, 14 września, został oficerem sztabowym nowoutworzonej, z resztek pozostałych po walkach ułanów, Grupy Kawalerii generała Abrahama. 24 września odznaczony Krzyżem Walecznych. Wraz z ww. Grupą Kawalerii walczył w obronie Warszawy do kapitulacji 27 września. Trafił wówczas do oflagu. Po wojnie z uwagi na zdrowie został zdemobilizowany i jako inwalida wojenny mieszkał w Poznaniu. Tam też poślubił córkę swojego poległego dowódcy i po wielu latach tam też został pochowany.
[edytuj] Źródła
- Zaręba P. (opracowanie zbiorowe pod redakcją), Dzieje 15 Pułku Ułanów Poznańskich (1 Pułk Ułanów Wielkopolskich ), Londyn 1962
- Genealogia rodziny Góreckich ze zb. prywatnych.
