Jan Felicki

Z Wikipedii

Jan Felicki (ur. 13 sierpnia 1927 w Radzyminie) – w latach 1975-1990 profesor kontraktowy Politechniki Warszawskiej.

[edytuj] Życiorys

Urodził się w rodzinie nauczycielskiej. Szkołę powszechną ukończył w 1939 roku. Szkołę średnią (mała matura) ukończył w 1944 roku w Warszawie (Gimnazjum Księży Marianów na Bielanach). Maturę zdał we Włocławku w roku 1946.

Okres okupacji przeżył w Warszawie. Od początku 1943 r. był w Armii Krajowej. W czasie powstania warszawskiego przebywał w Puszczy Kampinoskiej.

Studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej rozpoczął w roku 1946. W roku akademickim 1951/52 został adiunktem na nowo powstałym Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej.

W 1950 roku został członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP). W końcu lat 60. rozpoczął aktywną działalność w tym Stowarzyszeniu. W SEP pełnił następujące funkcje: członka Zarządu Głównego SEP, wiceprezesa SEP (przez blisko 10 lat), przewodniczącego Centralnej Komisji Organizacyjnej, członka Centralnej Komisji Odznaczeń i Wyróżnień, członka Zarządu Oddziału EIT w Warszawie oraz przewodniczącego Centralnej Komisji Historycznej (1998-2002). Obecnie jest przewodniczącym Centralnej Komisji Odznaczeń i Wyróżnień (CKOW) SEP.

W 1952 roku został członkiem Polskie Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1955-1958 był sekretarzem organizacji partyjnej Wydziału Łączności. W 1961 roku został I sekretarzem Komitetu Zakładowego PZPR Politechniki Warszawskiej. W końcu lat 60. i w latach 70. był przez wiele kadencji członkiem Komitetu Warszawskiego PZPR. Przewodniczył tam komisjom zajmującym się problematyką postępu technicznego, nauki i szkolnictwa wyższego. W 1987 roku przestał być członkiem PZPR.

W roku akademickim 1952/53 rozpoczął pracę w Katedrze Techniki Łączenia.

W 1961 roku obronił pracę doktorską Wpływ zakłóceń transmisyjnych na cyfrowe sygnały telemechaniki (promotorem był profesor Stanisław Kuhn).

W latach 1963-1965 pracował w Sekretariacie Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej w Moskwie, gdzie zajmował się koordynacją działalności badawczej i rozwojowej w krajach członkowskich.

W lutym 1968 roku został dyrektorem Instytutu Tele- i Radio-technicznego, działającego w Ministerstwie Przemysłu Maszynowego.

W latach 1970-1979 pracował w atomistyce, pełniąc kolejno funkcje: zastępcy pełnomocnika rządu ds. wykorzystania energii jądrowej, prezesa Urzędu Energii Atomowej oraz wiceministra w Ministerstwie Energetyki i Energii Atomowej.

Przez cały okres zatrudnienia poza Politechniką Warszawską (z wyjątkiem dwóch lat pobytu w Moskwie) prowadził zajęcia dydaktyczne. Był zatrudniony na pół etatu, początkowo jako docent kontraktowy, a następnie, od roku 1975, jako profesor kontraktowy w Instytucie Automatyki Wydziału Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej.

Obecnie na emeryturze.

[edytuj] Bibliografia

• Profesorowie i docenci Wydziału Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej 1951-2001, pod red. J. S. Bobera i R. Z. Morawskiego. Oficyna Wyd. PW, Warszawa 2001, ISBN 83-914580-3-2