Jan Grochowski
Z Wikipedii
Jan Grochowski herbu Lubicz (ur. 1749 w Grochowie na Podlasiu, zm. 6 czerwca 1794 pod Szczekocinami) - generał major Wojsk Koronnych.
Od 1765 służył w wojsku pruskim. W 1790 w stopniu majora przeniósł sie do Wojska Polskiego podpułkownik regimentu pieszego Gwardii Koronnej. Patriota i zdolny oficer mający za sobą 25 służby w armii pruskiej.
W czasie wojny polsko-rosyjskiej 1792 dowódca I batalionu w 1 regimencie pieszym koronnym. Odznaczył się w bitwie pod Zieleńcami za co był nagrodzony Virtuti Militari.
Uczestniczył w sprzysiężeniu insurekcyjnym w Lubelskiem i po wybuchu powstania kościuszkowskiego dowódca stacjonującej tam Dywizji Wielkopolskiej (po usunięciu targowiczanina A. Raczyńskiego). Był inicjatorem przystąpienia Dywizji Wielkopolskiej do powstania. Pościągał inne jednostki zdążające zza kordonu rosyjskiego i austriackiego i usiłował wzniecić powstanie na Wołyniu. Wobec przewagi nieprzyjaciela i klęski gen. J. Zajączka pod Chełmem przeprawił się na lewy brzeg Wisły z zamiarem przyjścia z pomocą słabym oddziałom T. Kościuszki. Od kwietnia 1794 dowodził 1 regimentem. 16 kwietnia awansował na generała majora. W bitwie pod Szczekocinami dowodził lewym skrzydłem wojsk powstańczych.
Zginął w bitwie pod Szczekocinami, śmiertelnie ranny od bezpośredniego rażenia pocisku.
[edytuj] Bibliografia
H. P Kosk Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998.
