Jan Grot

Z Wikipedii

Jan Grot
Herb
Data wyboru	1 października 1326
Zmarł	5 sierpnia 1347

Jan Grot (Grotowic) herbu Rawicz (zm. 5 sierpnia 1347 w Wawrzeńczycach) - biskup krakowski.

[edytuj] Życiorys

Był synem podkomorzego sandomierskiego (który piastował także urząd kasztelana Połanieckiego). Od 1313 był kanclerzem kujawskim, od 1318 łęczyckim przy Władysławie Łokietku. W 1325 odbył studia w Bolonii. 1 października 1326 został biskupem krakowskim, sakrę biskupią otrzymał w 1327.

[edytuj] Polityka

W 1322 oczyścił się z zarzutów Jana Muskaty o sprzeniewierzenie pieniędzy zbieranych na kolektę papieską. W 1328 jego wysłannik zdefraudował 20 grzywien złota, przeznaczonego dla papieża. W 1329, po raz drugi padł ofiarą oszustwa, gdy wysłany przez niego zakonnik krzyżacki zawłaszczył pieniądze biskupa. Wszedł wówczas w konflikt z kolektorem i nuncjuszem papieskim w Polsce Piotrem z Alwernii, który oskarżał go o rabunek dóbr kościelnych. Papież w 1334 odwołał nuncjusza. Stanął na czele opozycji wobec Kazimierza Wielkiego, niechętny jego polityce ustępstw wobec krzyżaków. W 1334 rzucił klątwę na króla i nałożył interdykt na diecezję. Wystąpił w obronie wolności biskupstwa krakowskiego wobec monarchii i przeciwko jej obciążeniom finansowym na rzecz państwa. W odpowiedzi Kazimierz oskarżył biskupa przed papieżem o zdradzanie tajemnic stanu, nawoływanie do buntu i nadużycia w nadawaniu beneficjów kościelnych. Napominany przez papieża do pojednania z królem pozostał nieprzejednany. W 1338, gdy ekskomunikowany król wszedł do katedry wawelskiej biskup przerwał nabożeństwo. Dokonał też najazdu zbrojnego na Wawel pod nieobecność króla, by uwolnić swojego sługę. Stał się jednym z głównych świadków w procesie warszawskim w 1339 przeciwko krzyżakom. Posłował do papieża do Awinionu w celu zatwierdzenia wyroku tego procesu. W 1341 papież mianował go swoim komisarzem do pertraktacji z zakonem krzyżackim, w tym roku otrzymał też paliusz arcybiskupi. W 1343 pojednał się z Kazimierzem, nie podpisał się jednak pod pokojem kaliskim 1343.

[edytuj] Działalność w diecezji

Kontynuował przebudowę katedry wawelskiej, w 1346 konsekrował jej główny ołtarz. Był też fundatorem wielu wsi na prawie czynszowym i kościołów wiejskich. W 1328 wydał pierwsze statuty kapitulne, w 1331 statuty synodalne. Bronił niezależności finansowej kościoła wobec władzy świeckiej. Dbał też o niezależność finansową swojej diecezji w kościele, tocząc wiele procesów tak ze świeckimi jak i duchownymi.