Jan Tarło (wojewoda sandomierski)

Z Wikipedii

Jan Tarło herbu Topór (ur. 1684, zm. 1750 w Opolu Lubelskim) – wojewoda sandomierski od 1736, lubelski od 1719, podstoli wielki litewski, syn Stanisława, wojewody lubelskiego.

Kształcił się we Francji, przebywał m.in. na dworze Ludwika XIV. Był posłem na kilku sejmach, czterokrotnie marszałkiem Trybunału Koronnego. W 1717 został podstolim Wielkiego Księstwa Litewskiego, w 1719 wojewodą lubelskim, a 1736 sandomierskim. Generał-lejtnant wojsk koronnych. Brał czynny udział w konfederacji tarnogrodzkiej. Podczas wojny o sukcesję polską przystąpił do konfederacji dzikowskiej i stojąc jako regimentarz na czele wojsk koronnych zmierzających w kierunku oblężonego przez siły sasko-rosyjskie Gdańska stoczył 8 kwietnia 1734 z armią rosyjską bitwę pod Wyszyczynem. Popierał Stanisława Leszczyńskiego, należał potem do stronnictwa Potockich, przeciwników Familii. W czasie sejmu grodzieńskiego 1744, który mógł przeprowadzić aukcję wojska Rzeczypospolitej, Prusacy łudzili Tarłę oddaniem mu korony Polski. Sejm ostatecznie został zerwany przez posłów przekupionych przez Prusaków.