Jean Harlow
Z Wikipedii
| Jean Harlow | |
 |
|
| Jean Harlow | |
| Prawdziwe nazwisko | Harlean Harlow Carpenter |
| Data i miejsce urodzenia | 3 marca 1911 Kansas City |
| Data i miejsce śmierci | 7 czerwca 1937 Los Angeles |
| Ważne role | |
| Ballerina w Parada miłości Helen w Aniołowie piekieł Gwen Allen w Wróg publiczny nr 1 |
|
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|
| Profil w bazie IMDb | |
Jean Harlow, właściwie Harlean Harlow Carpenter (ur. 3 marca 1911 w Kansas City, zm. 7 czerwca 1937 w Los Angeles) – amerykańska aktorka filmowa i symbol seksu lat 30.
Z powodu koloru jej włosów nazywano ją platynową blondynką i pisano o niej, że zawsze wygląda tak, jakby przeciągała się leżąc na tapczanie. Miała 157 cm wzrostu i najczęściej ubierała się w białe suknie oraz spała w urządzonej na biało sypialni.
Stała się sławna mając lat 19, a zmarła mając lat 26.
Spis treści |
[edytuj] Dzieciństwo
Urodzona jako córka dentysty, Mont Clair Carpentera i jego żony, Jean Poe Carpenter (nazwisko panieńskie Harlow). Ich małżeństwo zostało zaaranżowane przez ojca Jean. Carpenter, inteligentna i silna kobieta była bardzo nieszczęśliwa w związku z mężczyzną, którego nie kochała. Harlean, nie znająca ubóstwa i biedy, mieszkała z rodzicami w dużym domu w Kansas City. Jako jedyna wnuczka szybko została pieszczotliwie nazwana Dziecinką (The Baby) - pseudonim ten pozostał z nią do końca życia. Nie mająca rodzeństwa, mała Harlean zbliżyła się do matki, ta zaś poświęciła całą swą uwagę na wychowanie córki. Posłała ją do szkoły w Kansas City, do której uczęszczała przez kilka kolejnych lat. 29 września 1922 roku państwo Carpenter rozwiedli się. Po tym wydarzeniu Harlean spotkała swego ojca tylko raz.
W 1923 roku razem z matką przeprowadziły się do Hollywood, jednak z powodu problemów finansowych marzenia Jean o stworzeniu z córki światowej sławy aktorki legły w gruzach i zmuszone były do powrotu do rodzinnego miasta. Latem 1925 roku dziadek wysłał wnuczkę na Obóz Cha-Ton-Ka w Michigamme, gdzie zachorowała na szkarlatynę.
Od tamtego czasu Harlean uczęszczała do Ferry Hall School w Lake Forest, gdzie w wieku 15 lat dzięki koleżance poznała 19-letniego Charlesa "Chucka" McGrew, młodego biznesmena, którego poślubiła mając 16 lat. Krótko po zawarciu małżeństwa, młoda para przeprowadziła się do Los Angeles, gdzie Harlean poznała początkującą aktorkę, Rosalie Roy. Nie posiadająca samochodu Rosalie poprosiła Harlean o podwiezienie do Fox Studios, gdzie miała umówione spotkanie. To właśnie wtedy, czekająca na przyjaciółkę Harlean została zauważona przez kierowników wytwórni. Otrzymała od nich instrukcję jak dostać się na casting, mimo że nie była tym zainteresowana. Kilka dni później Rosalie zaproponowała zakład o to, że Harlean nie będzie miała odwagi stawić się na przesłuchanie. Niezadowolona perspektywą przegrania zakładu, za namową matki udała się na casting, gdzie po raz pierwszy użyła swojego nowego pseudonimu: Jean Harlow.
[edytuj] Początki kariery
Po kilku telefonach i odrzuceniu ofert pracy, matka zaczęła naciskać na córkę, aby ta zaczęła przyjmować nadchodzące propozycje. Pierwszy film w którym zagrała Harlean nosił tytuł Honor Bound, a wynagrodzenie Harlow wynosiło 7 dolarów dziennie. Udział w tym filmie poprowadził do przyjęcia kolejnych, choć mało znaczących ról, i wkrótce Harlean wystąpiła w Moran of the Marines (1928), The Love Parade (1929) czy Why Is a Plumber? (1929). W 1929 roku udało jej się otrzymać role w Double Whoopee i The Saturday Night Kid. W tym samym czasie rozstała się z Charlesem McGrew.
Podczas kręcenia Weak But Willing w 1929 roku została zauważona przez Jamesa Halla, aktora grającego w filmie Howarda Hughesa Aniołowie Piekieł (Hell's Angels). Hughes potrzebował nowej aktorki, która mogłaby zastąpić Gretę Nissen. Po spotkaniu z Harlow, 24 października 1929 podpisał z nią 5-letni kontrakt. Premiera Hell's Angles miała miejsce w Hollywood, 27 maja 1930 roku.
Harlean stała się sensacją, jednak krytycy nie podzielali tego entuzjazmu. W 1931 roku, kiedy Harlow została wypożyczona do innych wytwórni, zagrała w znanym filmie gangsterskim Wróg Publiczny nr 1 (The Public Enemy), czym zyskała większą popularność. W tym samym roku zagrała w filmach takich jak Goldie, Tajemnicza Szóstka (The Secret Six) i Platynowa Blondynka (Platinum Blonde). Hughes przekonał producentów filmu Platynowa Blondynka na zmianę z oryginalnego tytułu - Gallagher, aby promować wizerunek Harlow. W 1931 roku Howard Hughes wysłał swoją podopieczną na wschodnie wybrzeże. Ku zaskoczeniu wszystkich, każdy teatr w którym pojawiła się Harlean zyskiwał na popularności i gromadziły się w nim tłumy fanów młodej aktorki. Mimo niepochlebnych recenzji popularność Harlow urosła do takiej rangi, że pobyt Jean na wschodzie przedłużono do 1932 roku. Wiele fanek aktorki farbowało włosy na platynowy blond, pragnąc jak najbardziej upodobnić się do swojej idolki. Chcąc skorzystać z zaistniałej sytuacji, Hughes zorganizował serię "Platynowych Blondynek", klubów w całych Stanach Zjednoczonych z nagrodą równą 10 tysięcy dolarów dla każdej kobiety która przyćmi blask Jean Harlow.
Paul Bern, widząc jak wielką sympatią cieszy się Harlean starał się namówić Louisa B. Mayera na wykupienie aktorki do MGM. Mayer miałby nie mieć z tego żadnych korzyści, ponadto nie podobał mu się wizerunek Harlow. Bern zaczął wtedy namawiać swojego dobrego przyjaciela, Irvinga Thalberga, producenta MGM do podpisania kontraktu z Jean. Po długich namowach, Thalberg zgodził się, i 3 marca 1932 roku, w 21 urodziny Harlean, Bern zadzwonił do niej z wiadomością o wykupieniu jej do MGM. Wytwórnia zapłaciła 30 tysięcy dolarów Hughesowi i Jean rozpoczęła oficjalną współpracę z Metro-Goldwyn-Mayer 20 kwietnia 1932 roku.
[edytuj] Metro Goldwyn Mayer
MGM było miejscem gdzie Harlow stała się gwiazdą. Wyszła za mąż za Paula Berna, a w 1932 roku otrzymała rolę w filmie Żona z drugiej ręki (Red-Headed Woman), za który tygodniowo otrzymywała 1.250 dolarów i Red Dust, w obu partnerował jej Clark Gable. Duet Harlow i Gable zapewniał natychmiastową popularność każdemu projektowi w jakim się pojawili. Popularność i sława Jean ciągle rosła, a jej nazwisko zaczęto wykorzystywać do przedstawiania szerszej publiczności początkujących aktorów takich jak Robert Taylor czy Franchot Tone.
Podczas kręcenia filmu Red Dust, drugi mąż Harlow, producent MGM, Paul Bern, został odnaleziony martwy w ich wspólnym domu. Pojawiły się plotki jakoby Jean sama zamordowała męża, jednak sekcja zwłok wyjaśniła że było to samobójstwo. Jean Harlow stała się popularna jak nigdy przedtem.
Po śmierci Berna zaczęła romansować z bokserem Maxem Baerem. Mimo że był w separacji ze swoją żoną, Dorothy Dunbar, w czasie ich romansu, Dunbar rozpoczęła proces rozwodowy, pozywając Harlow. Pamiętając sprawę dotyczącą śmierci Berna, MGM nie mogło sobie pozwolić na kolejny skandal i w 1933 roku zaaranżowano ślub pomiędzy Jean a kinematografem, Haroldem Rossonem. W 1934 roku wzięli rozwód.
Po hitach takich jak W Twoich Ramionach (Hold Your Man) i Red Dust, duet Harlow-Gable pojawił się na ekranie ponownie: w filmie Chińskie Morza (China Seas, 1935) i Żona czy Sekretarka (Wife vs. Secretary, 1936). W połowie lat 30 Jean była największą gwiazdą w Ameryce i główną kobiecą aktorką w MGM. Wciąż była młodą dziewczyną której popularność rosła z dnia na dzień, podczas gdy sława innych aktorek, takich jak Greta Garbo, Joan Crawford czy Norma Shearer, gasła. Po zakończeniu swojego trzeciego małżeństwa, Harlow poznała gwiazdę MGM, Williama Powella i szybko się zakochała. Byli zaręczeni przez dwa lata, jednak rozstali się - ona pragnęła dzieci, on nie. Ponadto Jean wciąż powtarzała że Louis B. Mayer nie pozwoliłby im na ślub.
[edytuj] Późniejsza kariera i śmierć
W 1937 roku Harlow podobno zachorowała na ciężką grypę. Mimo że wróciła do zdrowia jej organizm był bardzo osłabiony, wkrótce wykryto u niej także chorobę nerek. Podczas badań okazało się, że zapoczątkowała je najprawdopodobniej szkarlatyna, na którą chorowała będąc nastolatką. Po transplantacji i dializie nerek stan Jean znacznie się pogorszył, w dodatku musiała przejść zabieg usunięcia zębów mądrości. Potrzebowała znieczulenia i hospitalizacji, co mogło jeszcze bardziej pogorszyć stan jej zdrowia.
Wiosną 1937 roku Harlow rozpoczęła pracę nad filmem Saratoga, w którym ponownie towarzyszył jej Clark Gable. Jak się okazało, był to jej ostatni film. 29 maja 1937 roku Jean doznała zapaści na planie filmu i została przewieziona do szpitala, gdzie zdiagnozowano u niej mocznicę. Zawieziono ją do domu, gdzie przez kolejnych osiem dni zapewniano jej najlepszą opiekę medyczną, jednak stan Jean ciągle się pogarszał. 6 czerwca została przewieziona do szpitala. Jean Harlow zmarła następnego dnia o 11:35. Miała 26 lat.
Z jej pogrzebu uczyniono istne przedstawienie. Jeanette MacDonald i Nelson Eddy zaśpiewali piosenkę Oh, sweet mystery of life. Nie zabrakło również bankietu i orkiestry. Harlean spoczywa w Forest Lawn Memorial Park, w prywatnej krypcie, na której wyryto inskrypcję Our Baby. Została pochowana w kostiumie który miała na sobie podczas kręcenia zdjęć do filmu Saratoga. W dłoniach trzymała białą gardenię a przy niej anonimowy liścik, zawierający jedno krótkie, ale wzbudzające wiele podejrzeń zdanie: Dobranoc, Moja Najdroższa.
[edytuj] Filmografia
- Honor Bound
- Moran of The Marines
- Fugitives (Uciekinierzy)
- Why Be Good?
- Close Harmony
- The Saturday Night Kid (Szalone Serca)
- The Love Parade (Parada Miłości)
- This Thing Called Love
- New York Nights (Nowojorskie Noce)
- Hell's Angels (Aniołowie Piekieł)
- The Secret Six (Tajemnicza Szóstka)
- The Public Enemy (Wróg Publiczny nr 1)
- Iron Man
- Goldie
- Platinum Blonde (Platynowa Blondynka)
- Three Wise Girls
- The Beast Of The City
- Red-Headed Woman (Żona z drugiej ręki)
- Red Dust
- Hold Your Man (W Twoich Ramionach)
- Dinner at Eight (Kolacja o ósmej)
- Bombshell (Wybuchowa Blondynka)
- The Girl From Missouri (Dziewczyna z Missouri)
- Reckless (Dla Ciebie Tańczę)
- China Seas (Chińskie Morza)
- Riffraff (Motłoch)
- Wife vs. Secretary (Żona czy sekretarka)
- Suzy
- Libeled Lady (Romantyczna Pułapka)
- Personal Property (Panowie do towarzystwa)
- Saratoga
[edytuj] Filmy krótkometrażowe
- Thundering Toupees
- Double Whoopee
- The Unkissed Man
- Why is a Plumber?
- Weak but Willing
- Bacon Grabbers
- Liberty
- Chasing Husbands
- Screen Snapshots
- Hollywood on Parade No. B-1
- The Candid Camera Story (Very Candid) of the Metro-Goldwyn-Mayer Pictures 1937 Convention
[edytuj] Ciekawostki
- Reżyser George Cukor uważał ją za niezwykle utalentowaną aktorkę komediową. Stwierdził, że "Jean gra równie naturalnie, jak kura znosi jajo".
- Kiedy jej dziadek Skip Harlow zobaczył ją w filmie Double Whoope zagroził, że jeśli nie zakończy kariery, wydziedziczy ją.
- Była bardzo przesądna. Zawsze nosiła "szczęśliwą" bransoletkę na kostce u lewej nogi. Ponadto miała swoje "szczęśliwe" lustro. Jean nie opuszczała garderoby dopóki się w nim nie przejrzała.
- Miała nawyk mówienia o sobie w trzeciej osobie.
- Była wzrokowcem. Nie musiała uczyć się tekstu na pamięć, po jednym przeczytaniu pamiętała go perfekcyjnie i mogła grać.
- Była niesamowicie oczytana. Sięgała po powieści detektywistyczne i historyczne o zabarwieniu kryminalnym.
- Wytwórnia wymagała od niej nienagannej figury, dlatego też była na ostrej diecie, w której przeważały warzywa i sałatki.
- Była idolką Marilyn Monroe. Kiedy "MM" zaproponowano, by zagrała w filmie biograficznym o Jean, po przeczytaniu scenariusza aktorka dodała: "Mam nadzieję, że nie zrobią mi tego samego po mojej śmierci".
- Kiedy legendarny pies Rin Tin Tin zdechł w wieku 16 lat, mieszkająca w pobliżu domu jego właściciela Jean przyszła do niego i ukołysała jego głowę na kolanie w ostatniej drodze do "psiego Nieba".
- Była pierwsza aktorką, której zdjęcie pojawiło się na okładce magazynu Life' w maju 1937 roku.
- Śmierć Jean sprawiła, że ostatni film z jej udziałem, Saratoga, stał się jednym z najbardziej kasowych filmów wszechczasów.
- Lata po śmierci Jean Harlow matka aktorki leżała w tym samym pokoju szpitalnym i tam też umarła.
[edytuj] Przypisy
- Jane Ellen Wayne: The Golden Girls of MGM. Carroll & Graf, 2002. ISBN 0-786-71303-8.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Jean Harlow w Internet Movie Database (IMDb) (en)
- Jean Harlow w NNDB (en)
- Jean Harlow w bazie filmweb.pl
